i
ՄԻՋՈՒԿԱՅԻՆ ԱՀԱԲԵԿՉԱԿԱՆ ԳՈՐԾՈՂՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԻ ԴԵՄ ՊԱՅՔԱՐԻ ՄԱՍԻՆ
ՄԻՋԱԶԳԱՅԻՆ ԿՈՆՎԵՆՑԻԱ
Սույն Կոնվենցիայի Մասնակից պետությունները,
հաշվի առնելով միջազգային խաղաղության ու անվտանգության պահպանման և պետությունների միջև բարիդրացիական ու բարեկամական հարաբերությունների ու համագործակցության զարգացման վերաբերյալ ՄԱԿ-ի կանոնադրության նպատակներն ու սկզբունքները,
վկայակոչելով ՄԱԿ-ի հիսնամյակի առթիվ 1995 թվականի հոկտեմբերի 24-ի հռչակագիրը,
ճանաչելով խաղաղ նպատակներով ատոմային էներգիան զարգացնելու և օգտագործելու բոլոր պետությունների իրավունքը և նրանց օրինական շահերը խաղաղ նպատակներով միջուկային էներգիան օգտագործելու արդյունքում հնարավոր օգուտ ստանալու հարցում,
հաշվի առնելով «Միջուկային նյութի ֆիզիկական պաշտպանության մասին» 1980 թվականի կոնվենցիան,
խորապես մտահոգված լինելով ողջ աշխարհում ահաբեկչական գործողությունների աճով` իրենց բոլոր ձևերով ու դրսևորումներով,
վկայակոչելով «Միջազգային ահաբեկչության վերացմանն ուղղված միջոցների մասին» 1994 թվականի դեկտեմբերի 9-ի` Գլխավոր ասամբլեայի հմ. 49/60 բանաձևին կից հռչակագիրը, որում, մասնավորապես, ՄԱԿ-ի անդամ պետությունները հաստատում են, որ իրենք անվերապահորեն դատապարտում են ահաբեկչական բոլոր ակտերը, մեթոդներն ու գործելակերպը` որպես հանցավոր ու արդարացում չունեցող` անկախ այն հանգամանքից, թե որտեղ և ում կողմից են դրանք իրականացվել, ներառյալ այն գործողությունները, որոնք վտանգում են պետությունների ու ժողովուրդների միջև բարեկամական հարաբերությունները և սպառնում են պետությունների տարածքային ամբողջականությանն ու անվտանգությանը,
նշելով, որ հռչակագրում պետություններին խորհուրդ է տրվում նաև անհապաղ վերանայել ահաբեկչության` իր բոլոր ձևերով ու դրսևորումներով, կանխարգելման, ճնշման ու վերացման վերաբերյալ` գործող միջազգային իրավական ակտերի շրջանակը` այդ հարցի բոլոր կողմերը ներառող համընդգրկուն իրավական շրջանակների առկայությունն ապահովելու նպատակով,
վկայակոչելով Գլխավոր ասամբլեայի` 1996 թվականի դեկտեմբերի 17-ի հմ. 51/210 բանաձևը և դրան կից` «Միջազգային ահաբեկչության վերացմանն ուղղված միջոցների մասին» 1994 թվականի հռչակագիրը լրացնող հայտարարությունը,
հիշեցնելով նաև, որ Գլխավոր ասամբլեայի հմ. 51/210 բանաձևի կատարման համար ստեղծվել է հատուկ կոմիտե, որը, մասնավորապես, մշակելու է միջուկային ահաբեկչական գործողությունների դեմ պայքարի վերաբերյալ միջազգային կոնվենցիա` համապատասխան գործող միջազգային փաստաթղթերը լրացնելու նպատակով,
նշելով, որ միջուկային ահաբեկչական գործողությունները կարող են հանգեցնել ամենալուրջ հետևանքների և սպառնալիք ստեղծել միջազգային խաղաղության ու անվտանգության համար,
միաժամանակ նշելով, որ գործող բազմակողմ իրավական նորմերը համարժեք կերպով չեն կարգավորում այդ հարձակումների հետ կապված հարցերը,
համոզված լինելով ահաբեկչական նման գործողությունների կանխարգելման և մեղավորներին քրեական հետապնդման ու պատասխանատվության ենթարկելու համար արդյունավետ, գործնական միջոցների մշակման ու ձեռնարկման ուղղությամբ պետությունների միջև միջազգային համագործակցության ամրապնդման անհրաժեշտության հարցում,
նշելով, որ պետությունների զինված ուժերի գործողությունները կարգավորվում են միջազգային իրավունքի նորմերով` սույն Կոնվենցիայի շրջանակներից դուրս, որ սույն Կոնվենցիայի գործողության ոլորտից որոշ գործողությունների բացառումը չի ազատում պատասխանատվությունից այլ հարաբերություններում անօրինական գործողությունների համար, դրանք օրինական չի դարձնում ու չի խոչընդոտում այլ օրենքների հիման վրա հետապնդում իրականացնելուն,
համաձայնեցին հետևյալի շուրջ.
ՀՈԴՎԱԾ 1
Սույն Կոնվենցիայի նպատակների համար.
1. «Ռադիոակտիվ նյութ» նշանակում է` միջուկային նյութ և այլ ռադիոակտիվ նյութեր, որոնք պարունակում են ինքնատարրալուծվող նուկլիդներ (գործընթաց, որն ուղեկցվում է մեկ կամ մի քանի տեսակի իոնացնող ճառագայթմամբ, օրինակ` ալֆա-ճառագայթում, բետա-ճառագայթում, նեյտրոնային ճառագայթում ու գամմա-ճառագայթում), և որոնք կարող են, հաշվի առնելով դրանց ռադիոլոգիական կամ տրոհվող հատկությունները, մահվան, ծանր մարմնական վնասվածքի պատճառ դառնալ կամ լուրջ վնաս հասցնել սեփականությանը կամ շրջակա միջավայրին:
2. «Միջուկային նյութ» նշանակում է` պլուտոնիում` բացառությամբ իզոտոպի պարունակությամբ պլուտոնիումի, որը գերազանցում է 80% պլուտոնիում-238, ուրան-233, ուրան-235 կամ ուրան-233 իզոտոպներով հարստացված ուրանը, իզոտոպների խառնուրդ պարունակող ուրանը, որը բնության մեջ հանդիպում է այն ձևով, որը տարբերվում է հանքաքարից կամ հանքաքարային մնացորդներից, և ցանկացած նյութ, որը պարունակում է վերը նշված տարրերից մեկը կամ մի քանիսը:
«ՈՒրան-235 կամ ուրան-233 իզոտոպներով հարստացված ուրան» նշանակում է` ուրան, որը պարունակում է ուրան-235 կամ ուրան-233 իզոտոպներ կամ երկու իզոտոպն էլ` այն քանակությամբ, որ այդ իզոտոպների թվի հավելյալ տոկոսը ուրան-238 իզոտոպի համեմատությամբ ավելի բարձր է, քան ուրան-235 իզոտոպի տոկոսը բնության մեջ հանդիպող ուրան-238 իզոտոպի համեմատությամբ:
3. «Միջուկային օբյեկտ» նշանակում է`
ա) միջուկային ցանկացած ռեակտոր, ներառյալ ծովային նավերում, տրանսպորտային միջոցներում, թռչող սարքերում կամ տիեզերական օբյեկտներում որպես էներգիայի աղբյուր օգտագործելու համար տեղադրված ռեակտորները, որոնք նախատեսված են այդպիսի նավերը, տրանսպորտային միջոցները, թռչող սարքերը կամ տիեզերական օբյեկտները գործարկելու կամ ցանկացած այլ նպատակի համար.
բ) ցանկացած կառույց կամ փոխադրամիջոց, որն օգտագործվում է միջուկային նյութ արտադրելու, պահելու, մշակելու կամ փոխադրելու համար:
4. «Սարք» նշանակում է`
ա) միջուկային ցանկացած պայթուցիկ սարք կամ
բ) ռադիոակտիվ նյութ տարածող կամ ճառագայթող ցանկացած սարք, որը կարող է, հաշվի առնելով նրա ռադիոլոգիական հատկությունները, մահվան, ծանր մարմնական վնասվածքի պատճառ դառնալ կամ լուրջ վնաս հասցնել սեփականությանը կամ շրջակա միջավայրին:
5. «Պետական կամ կառավարական օբյեկտ» նշանակում է` ցանկացած մշտական կամ ժամանակավոր օբյեկտ կամ տրանսպորտային միջոց, որն օգտագործվում կամ զբաղեցվում է պետության ներկայացուցիչների, կառավարության անդամների, օրենսդիր կամ դատական մարմնի ներկայացուցիչների կամ պետական իշխանության, կամ այլ պետական մարմնի կամ հաստատության պաշտոնատար անձանց կամ ծառայողների կողմից կամ միջկառավարական կազմակերպության ծառայողների կամ պաշտոնատար անձանց կողմից` իրենց ծառայողական պարտականությունների կատարման հետ կապված:
6. «Պետության զինված ուժեր» նշանակում է` պետության զինված ուժեր, որոնք կազմակերպված, պատրաստություն անցած ու զինված են ներպետական իրավունքին համապատասխան` առաջին հերթին պետության պաշտպանությանը կամ անվտանգությանն ուղղված խնդիրների լուծման համար, և անձինք, որոնք գործում են այդ զինված ուժերին օժանդակելու համար` գտնվելով նրանց պաշտոնական հրամանատարության, վերահսկողության ու պատասխանատվության ներքո:
ՀՈԴՎԱԾ 2
1. Սույն Կոնվենցիայի իմաստով անձի արարքը համարվում է հանցագործություն, եթե նա ապօրինի և դիտավորյալ`
ա) պահում է ռադիոակտիվ նյութ կամ պատրաստում է սարք կամ պահում է այն`
i) մահ կամ ծանր վնասվածք պատճառելու մտադրությամբ կամ
ii) սեփականությանը կամ շրջակա միջավայրին լուրջ վնաս հասցնելու մտադրությամբ.
բ) օգտագործում է ռադիոակտիվ նյութ կամ սարք ցանկացած ձևով կամ օգտագործում կամ վնասում է միջուկային օբյեկտն այնպես, որ տեղի է ունենում ռադիոակտիվ նյութի արտահոսք, կամ արտահոսքի վտանգ է առաջանում`
i) մահ կամ ծանր մարմնական վնասվածք պատճառելու մտադրությամբ կամ
ii) սեփականությանը կամ շրջակա միջավայրին լուրջ վնաս հասցնելու մտադրությամբ կամ
iii) ֆիզիկական կամ իրավաբանական անձին, միջազգային կազմակերպությանը կամ պետությանը որևէ գործողություն կատարելը կամ դրանից զերծ մնալը հարկադրելու մտադրությամբ:
2. Անձի արարքը հանցագործություն է համարվում նաև, երբ նա`
ա) սպառնում է կատարել սույն հոդվածի 1-ին կետի «բ» ենթակետում նշված հանցագործությունը, ընդ որում` երբ կան այդ սպառնալիքի հավանականության մասին վկայող հանգամանքներ, կամ
բ) ապօրինի կամ կանխամտածված պահանջում է ռադիոակտիվ նյութ, սարք կամ միջուկային օբյեկտ` միաժամանակ դիմելով սպառնալիքի այն հանգամանքներում, որոնք վկայում են այդ սպառնալիքի կամ ուժի գործադրման հավանականության մասին:
3. Անձի արարքը հանցագործություն է համարվում նաև, երբ նա փորձում է կատարել սույն հոդվածի 1-ին կետում նշված հանցագործություններից որևէ մեկը:
4. Անձի արարքը հանցագործություն է համարվում նաև, երբ նա`
ա) որպես հանցակից` մասնակցում է սույն հոդվածի 1-ին, 2-րդ կամ 3-րդ կետերում նշված հանցագործություններից որևէ մեկի կատարմանը կամ
բ) կազմակերպում կամ ղեկավարում է այլ անձանց` սույն հոդվածի 1-ին, 2-րդ կամ 3-րդ կետերում նշված հանցագործություններից որևէ մեկը կատարելու նպատակով, կամ
գ) որևէ այլ ձևով նպաստում է սույն հոդվածի 1-ին, 2-րդ կամ 3-րդ կետերում նշված մեկ կամ ավելի հանցագործությունների կատարմանը մեկ ընդհանուր նպատակով գործող անձանց խմբի կողմից. այդպիսի օժանդակությունը պետք է տրամադրվի կանխամտածված կամ խմբի հանցավոր գործունեությանը կամ նպատակին աջակցելու համար կամ իմանալով խմբի` համապատասխան հանցագործություն կամ հանցագործություններ կատարելու մտադրության մասին:
ՀՈԴՎԱԾ 3
Սույն Կոնվենցիան չի կիրառվում այն դեպքերում, երբ հանցագործությունը կատարվում է մեկ պետությունում, հանցագործություն կատարելու մեջ կասկածվող անձը և տուժողներն այդ պետության քաղաքացիներ են, հանցագործություն կատարելու մեջ կասկածվող անձը հայտնաբերվում է այդ պետության տարածքում, և որևէ այլ պետություն, 9-րդ հոդվածի 1-ին կամ 2-րդ կետին համապատասխան, հիմքեր չունի իրավազորություն իրականացնելու համար, ինչը չի բացառում այդ դեպքերի կապակցությամբ համապատասխան հանգամանքներում 7-րդ, 12-րդ, 14-րդ, 15-րդ, 16-րդ և 17-րդ հոդվածների դրույթների կիրառումը:
ՀՈԴՎԱԾ 4
1. Սույն Կոնվենցիայում ոչինչ չի շոշափում պետությունների ու անձանց` միջազգային իրավունքի և, մասնավորապես, ՄԱԿ-ի կանոնադրության նպատակների ու սկզբունքների և միջազգային մարդասիրական իրավունքի համաձայն ստանձնած մյուս իրավունքները, պարտավորություններն ու պարտականությունները:
2. Զինված ուժերի գործողությունները զինված հակամարտությունների ժամանակ, ինչպես այդ տերմինները մեկնաբանվում են միջազգային մարդասիրական իրավունքում, որոնք կարգավորվում են այդ իրավունքով, չեն կարգավորվում սույն Կոնվենցիայով, ինչպես նաև դրանով չեն կարգավորվում պետության զինված ուժերի կողմից իրականացվող գործողությունները` նրանց պաշտոնական գործառույթների իրականացման նպատակով, քանզի դրանք կարգավորվում են միջազգային իրավունքի այլ նորմերով:
3. Սույն հոդվածի 2-րդ կետի դրույթները չպետք է մեկնաբանվեն որպես այլ կերպ անօրինական ակտերը թույլատրող կամ օրինական դարձնող կամ որպես այլ օրենքների հիման վրա պատասխանատվության ենթարկելուն խոչընդոտող:
4. Սույն Կոնվենցիան չի վերաբերում պետությունների կողմից միջուկային զենքի օգտագործման օրինականությանը կամ օգտագործման սպառնալիքին առնչվող հարցին և ոչ մի կերպով չի կարող մեկնաբանվել որպես դրան վերաբերող:
ՀՈԴՎԱԾ 5
Յուրաքանչյուր Մասնակից պետություն այնպիսի միջոցներ է ձեռնարկում, որոնք կարող են անհրաժեշտ լինել`
ա) 2-րդ հոդվածում նշված գործողությունները, իր ներպետական օրենսդրության համաձայն, քրեական հանցագործություններ ճանաչելու համար.
բ) հաշվի առնելով այդ հանցագործությունների ծանր բնույթը` այդ հանցագործությունների համար համապատասխան պատիժներ սահմանելու համար:
ՀՈԴՎԱԾ 6
Յուրաքանչյուր Մասնակից պետություն ձեռնարկում է այնպիսի միջոցներ, որոնք կարող են անհրաժեշտ լինել, այդ թվում նաև, համապատասխան դեպքերում, ներպետական օրենսդրության շրջանակներում, ապահովելու համար, որ սույն Կոնվենցիայի գործողության ոլորտում գտնվող հանցավոր գործողությունները, որոնք, մասնավորապես, ուղղված կամ նախատեսված են բնակչության, անձանց խմբերի կամ կոնկրետ անձանց շրջանում ահաբեկչական իրավիճակ ստեղծելուն, ոչ մի դեպքում չարդարացվեն որևէ քաղաքական, փիլիսոփայական, գաղափարախոսական, ռասայական, էթնիկական, կրոնական կամ նման այլ բնույթի նկատառումներով և պատժվեն իրենց ծանրության աստիճանին համապատասխան:
ՀՈԴՎԱԾ 7
1. Մասնակից պետությունները համագործակցում են`
ա) ձեռնարկելով բոլոր հնարավոր միջոցները, ներառյալ, անհրաժեշտության դեպքում, համապատասխանեցնելով իրենց ներպետական իրավունքը` իրենց համապատասխան տարածքների սահմաններում 2-րդ հոդվածում նշված հանցագործությունների կատարման նախապատրաստումը կանխարգելելու, իրենց տարածքների սահմաններում կամ սահմաններից դուրս այդպիսի նախապատրաստմանը հակազդելու նպատակով, այդ թվում` այնպիսի միջոցներ, որոնք արգելում են իրենց տարածքներում այն անձանց, խմբերի և կազմակերպությունների անօրինական գործողությունները, որոնք խրախուսում, դրդում, կազմակերպում, կանխամտածված ֆինանսավորում կամ տեխնիկական օգնություն, կամ տեղեկատվություն են տրամադրում կամ մասնակցում են այդ հանցագործությունների կատարմանը.
բ) փոխանակելով ստույգ և ճշգրիտ տեղեկատվություն, իրենց ներպետական իրավունքին համապատասխան և սույն հոդվածում նախատեսված կարգով ու պայմաններով, և համաձայնեցնելով վարչական և այլ միջոցները, որոնք անհրաժեշտության դեպքում ձեռնարկվում են` 2-րդ հոդվածում նշված հանցագործությունները բացահայտելու, կանխարգելելու, արգելելու և հետաքննելու, ինչպես նաև այդպիսի հանցագործությունների կատարման մեջ մեղադրվող անձանց նկատմամբ քրեական վարույթներ հարուցելու նպատակով: Մասնավորապես, Մասնակից պետությունը համապատասխան միջոցներ է ձեռնարկում, որպեսզի անհապաղ տեղեկացնի 9-րդ հոդվածում նշված մյուս պետություններին 2-րդ հոդվածում նշված հանցագործությունների կատարման և իրեն հայտնի դարձած այդպիսի հանցագործությունների նախապատրաստման մասին, ինչպես նաև, անհրաժեշտության դեպքում, այդ մասին տեղեկացնի միջազգային կազմակերպություններին:
2. Մասնակից պետությունները, իրենց ներպետական իրավունքին համապատասխան, միջոցներ են ձեռնարկում ցանկացած տեղեկատվության գաղտնիությունը պահպանելու համար, որը նրանք ստանում են մյուս Մասնակից պետությունից գաղտնի կերպով` սույն Կոնվենցիայի դրույթների հիման վրա կամ սույն Կոնվենցիայի կիրարկման ուղղությամբ իրականացվող աշխատանքներին մասնակցելիս: Եթե Մասնակից պետությունները գաղտնի կերպով տեղեկատվություն են տրամադրում միջազգային կազմակերպություններին, ապա միջոցներ են ձեռնարկվում այդպիսի տեղեկատվության գաղտնիության պահպանումն ապահովելու համար:
3. Սույն Կոնվենցիային համապատասխան` Մասնակից պետությունից չի պահանջվում տրամադրել որևէ տեղեկատվություն, որը նա իրավունք չունի տարածելու` ներպետական իրավունքի համաձայն, կամ որը կարող է վտանգել համապատասխան պետության անվտանգությունը կամ միջուկային նյութի ֆիզիկական պաշտպանությունը:
4. Մասնակից պետությունները տեղեկացնում են Միավորված ազգերի կազմակերպության գլխավոր քարտուղարին իրենց իրավասու մարմինների և կապն ապահովող կետերի մասին, որոնք պատասխանատու են սույն հոդվածում նշված տեղեկատվությունն ուղարկելու և ստանալու համար: Միավորված ազգերի կազմակերպության գլխավոր քարտուղարը իրավասու մարմինների և կապն ապահովող կետերի մասին այդ տեղեկությունը հաղորդում է բոլոր Մասնակից պետություններին և Ատոմային էներգիայի միջազգային գործակալությանը: Այդպիսի մարմիններն ու կապն ապահովող կետերը պետք է միշտ լինեն հասանելի:
ՀՈԴՎԱԾ 8
Սույն Կոնվենցիայի համաձայն` հանցագործությունների կանխարգելման նպատակով Մասնակից պետությունները ներդնում են բոլոր ջանքերը ռադիոակտիվ նյութի պաշտպանության ապահովման ուղղությամբ համապատասխան միջոցներ ձեռնարկելու համար` հաշվի առնելով Ատոմային էներգիայի միջազգային գործակալության համապատասխան առաջարկություններն ու գործառույթները:
ՀՈԴՎԱԾ 9
1. Յուրաքանչյուր Մասնակից պետություն ձեռնարկում է այնպիսի միջոցներ, որոնք կարող են անհրաժեշտ լինել 2-րդ հոդվածում նշված հանցագործությունների նկատմամբ իրենց իրավազորությունը սահմանելու համար, երբ`
ա) հանցագործությունը կատարվում է այդ պետության տարածքում, կամ
բ) հանցագործությունը կատարվում է այդ պետության դրոշի տակ նավարկող նավի վրա կամ այն օդանավում, որը հանցագործության կատարման պահին գրանցված է եղել այդ պետության օրենքների համաձայն կամ
գ) հանցագործությունը կատարվում է այդ պետության քաղաքացու կողմից:
2. Մասնակից պետությունը կարող է իր իրավազորությունը սահմանել նաև ցանկացած այդպիսի հանցագործության նկատմամբ, երբ`
ա) հանցագործությունը կատարվում է այդ պետության քաղաքացու դեմ, կամ
բ) հանցագործությունը կատարվում է Մասնակից պետության` արտերկրում գտնվող պետական կամ կառավարական օբյեկտի, ներառյալ այդ պետության դեսպանության կամ դիվանագիտական ներկայացուցչությունները կամ հյուպատոսական այլ հիմնարկները, տարածքների դեմ, կամ
գ) հանցագործությունը կատարվում է քաղաքացիություն չունեցող անձի կողմից, որի բնակության վայրը այդ պետության տարածքում է, կամ
դ) հանցագործությունը կատարվում է այդ պետությանը որևէ գործողություն կատարելը կամ դրանից զերծ մնալը պարտադրելու փորձով, կամ
ե) հանցագործությունը կատարվում է այդ պետության կառավարության կողմից շահագործվող օդանավի վրա:
3. Սույն Կոնվենցիայի վավերացման, ընդունման, հաստատման կամ դրան միանալու դեպքում յուրաքանչյուր Մասնակից պետություն տեղեկացնում է Միավորված ազգերի կազմակերպության գլխավոր քարտուղարին իր ներպետական իրավունքի համաձայն, սույն հոդվածի 2-րդ կետին համապատասխան, իր կողմից իրավազորություն սահմանելու վերաբերյալ: Որևէ փոփոխության դեպքում համապատասխան Մասնակից պետությունն այդ մասին անհապաղ տեղեկացնում է գլխավոր քարտուղարին:
4. Յուրաքանչյուր Մասնակից պետություն նաև այնպիսի միջոցներ է ձեռնարկում, որոնք կարող են անհրաժեշտ լինել 2-րդ հոդվածում նշված հանցագործությունների նկատմամբ իր իրավազորությունը սահմանելու համար` այն դեպքերում, երբ հանցագործություն կատարելու մեջ կասկածվող անձը գտնվում է իր տարածքում, և ինքը նրան չի հանձնում այն Մասնակից պետություններից որևէ մեկին, որոնք իրենց իրավազորությունն են սահմանել սույն հոդվածի 1-ին և 2-րդ կետերին համապատասխան:
5. Սույն Կոնվենցիան չի բացառում Մասնակից պետության կողմից իր ներպետական իրավունքին համապատասխան սահմանված քրեական իրավասության իրականացումը:
ՀՈԴՎԱԾ 10
1. Մասնակից պետությունը, ստանալով տեղեկատվություն այն մասին, որ 2-րդ հոդվածում նշված հանցագործությունը կատարվել կամ կատարվում է իր տարածքում, կամ որ հանցագործություն կատարած կամ հանցագործություն կատարելու մեջ կասկածվող անձը կարող է գտնվել իր տարածքում, ձեռնարկում է այնպիսի միջոցներ, որոնք կարող են անհրաժեշտ լինել, իր ներպետական իրավունքին համապատասխան, այդ տեղեկատվության մեջ նշված փաստերը քննելու համար:
2. Համոզվելով, որ հանգամանքներից այդպիսի պահանջ է բխում, այն Մասնակից պետությունը, որի տարածքում գտնվում է հանցագործություն կատարած կամ հանցագործություն կատարելու մեջ կասկածվող անձը, իր ներպետական իրավունքին համապատասխան, անհրաժեշտ միջոցներ է ձեռնարկում քրեական հետապնդման կամ հանձնման նպատակով այդ անձի ներկայությունն ապահովելու համար:
3. Ցանկացած անձ, որի նկատմամբ ձեռնարկվում են սույն հոդվածի 2-րդ կետում նշված միջոցները, իրավունք ունի.
ա) անհապաղ կապ հաստատելու այն պետության մոտակա համապատասխան ներկայացուցչի հետ, որի քաղաքացին է ինքը, կամ նրա հետ, ով այլ կերպ իրավասու է պաշտպանելու այդ անձի իրավունքները, կամ, եթե նա քաղաքացիություն չունեցող անձ է, այն պետության ներկայացուցչի հետ, որի տարածքում բնակվում է.
բ) այդ պետության ներկայացուցչի այցելության.
գ) տեղեկացված լինելու իր իրավունքների մասին` «ա» և «բ» ենթակետերի համաձայն:
4. Սույն հոդվածի 3-րդ կետում նշված իրավունքներն իրականացվում են այն պետության օրենքներին և կանոնակարգերին համապատասխան, որի տարածքում գտնվում է հանցագործություն կատարած կամ հանցագործություն կատարելու մեջ կասկածվող անձը, ընդ որում` նշված օրենքներն ու կանոնակարգերը պետք է ապահովեն այն նպատակներին լիարժեք կերպով հասնելու հնարավորությունը, որոնց համար նախատեսված են 3-րդ կետի համաձայն տրամադրվող իրավունքները:
5. Սույն հոդվածի 3-րդ և 4-րդ կետերի դրույթները չեն սահմանափակում 9-րդ հոդվածի 1.գ կամ 2.գ կետերի համաձայն իրավազորության պահանջ ներկայացնող որևէ Մասնակից պետության իրավունքը` հրավիրել Կարմիր խաչի միջազգային կոմիտեին` կապ հաստատելու համար հանցագործություն կատարելու մեջ կասկածվող անձի հետ կամ այցելելու նրան:
6. Այն բանից հետո, երբ Մասնակից պետությունը, սույն հոդվածին համապատասխան, կալանավորել է անձի, նա պետք է այդ անձի կալանքի տակ գտնվելու փաստի և նրա կալանավորմանը վերաբերող հանգամանքների մասին անմիջականորեն կամ Միավորված ազգերի կազմակերպության գլխավոր քարտուղարի միջոցով անհապաղ տեղեկացնի այն Մասնակից պետություններին, որոնք, 9-րդ հոդվածի 1-ին և 2-րդ կետերի համաձայն, իրավազորություն են սահմանել, և, եթե նպատակահարմար կհամարի, նաև ցանկացած այլ շահագրգիռ Մասնակից պետության: Այն պետությունը, որը սույն հոդվածի 1-ին կետով նախատեսված հետաքննություն է անցկացնում, նշված Մասնակից պետություններին անհապաղ տեղեկացնում է գործի մանրամասների մասին և հայտնում, թե արդյոք մտադիր է իրականացնելու իրավազորություն:
ՀՈԴՎԱԾ 11
1. Մասնակից պետությունը, որի տարածքում գտնվում է հանցագործություն կատարելու մեջ կասկածվող անձը, այն դեպքերում, որոնց նկատմամբ կիրառվում է 9-րդ հոդվածը, եթե նա չի հանձնում այդ անձին, պարտավոր է, առանց որևէ բացառության կամ անկախ նրանից` հանցագործությունը կատարվել է իր տարածքում, թե ոչ, առանց անհիմն հետաձգումների` գործը հանձնել իր իրավասու մարմիններին` իր օրենքներին համապատասխան վարույթ հարուցելու միջոցով քրեական հետապնդում իրականացնելու նպատակով: Այդ մարմինները որոշում են կայացնում այնպես, ինչպես կկայացնեին այդ պետության իրավունքի համաձայն, ծանր բնույթի ցանկացած այլ հանցագործության դեպքում:
2. Բոլոր դեպքերում, երբ Մասնակից պետության ներպետական իրավունքը նրան թույլ է տալիս հանձնելու կամ այլ կերպով փոխանցելու իր քաղաքացիներից մեկին, միայն այն պայմանով, որ այդ անձը կվերադարձվի այդ պետություն այն դատավճռի համաձայն պատիժ կրելու համար, որը կայացվել է այն դատավարության կամ վարույթի արդյունքում, որի համար պահանջվել է այդ անձի հանձնումը կամ փոխանցումը, և այդ պետությունն ու այդ անձի հանձնման համար պահանջ ներկայացրած պետությունը համաձայն են այդպիսի պայմանական հանձնման կամ փոխանցման այդ տարբերակի և այլ պայմանների հետ, որոնք նրանք կարող են տեղին համարել, բավարար կլինի սույն հոդվածի 1-ին կետում նշված պարտականությունների կատարման համար:
ՀՈԴՎԱԾ 12
Ցանկացած անձի, որն անազատության մեջ է պահվում, կամ որի նկատմամբ ձեռնարկվել է ցանկացած այլ միջոց, կամ իրականացվում է վարույթ սույն Կոնվենցիային համապատասխան, երաշխավորվում է արդար վերաբերմունք, այդ թվում նաև` բոլոր իրավունքներից ու երաշխիքներից օգտվելու հնարավորություն, այն պետության իրավունքի համաձայն, որի տարածքում գտնվում է այդ անձը, ինչպես նաև` միջազգային իրավունքի կիրառվող դրույթների համաձայն, ներառյալ մարդու իրավունքների մասին միջազգային իրավունքը:
ՀՈԴՎԱԾ 13
1. Ենթադրվում է, որ 2-րդ հոդվածում նշված հանցագործությունները պետք է ներառվեն Մասնակից պետությունների միջև հանձնման մասին գործող ցանկացած պայմանագրում, որպես հանձնման հանգեցնող հանցագործություններ, մինչև սույն Կոնվենցիայի ուժի մեջ մտնելը: Մասնակից պետությունները պարտավորվում են ներառել այդպիսի հանցագործությունները, որպես հանձնման հանգեցնող հանցագործություններ, հանձնման մասին հետագայում կնքվելիք բոլոր պայմանագրերում:
2. Երբ Մասնակից պետությունը, որը հանձնումը պայմանավորում է պայմանագրի առկայությամբ, հանձնման մասին խնդրանք է ստանում մյուս Մասնակից պետությունից, որի հետ չունի հանձնման մասին պայմանագիր, հայցվող պետությունը կարող է, իր հայեցողությամբ, դիտարկել սույն Կոնվենցիան որպես 2-րդ հոդվածում նշված հանցագործությունների հետ կապված հանձնման համար իրավական հիմք: Հանձնումն իրականացվում է հայցվող պետության իրավունքով նախատեսված այլ պայմանների պահպանմամբ:
3. Այն Մասնակից պետությունները, որոնք հանձնումը չեն պայմանավորում պայմանագրի առկայությամբ, իրենց միջև հարաբերություններում 2-րդ հոդվածում նշված հանցագործությունները դիտարկում են որպես հայցվող պետության իրավունքով նախատեսված պայմանների պահպանմամբ հանձնման հանգեցնող հանցագործություններ:
4. Անհրաժեշտության դեպքում 2-րդ հոդվածում նշված հանցագործություններին պետք է արձագանքել, Մասնակից պետությունների միջև հանձնման նպատակներով, ինչպես եթե այդ հանցագործությունները կատարված լինեին ոչ միայն այն վայրում, որտեղ տեղի է ունեցել այդ հանցագործությունը, այլև այն պետությունների տարածքում, որոնք, 9-րդ հոդվածի 1-ին և 2-րդ կետերին համապատասխան, սահմանել են իրենց իրավազորությունը:
5. Մասնակից պետությունների միջև 2-րդ հոդվածում նշված հանցագործությունների հետ կապված հանձնման մասին բոլոր պայմանագրերի դրույթներն ու պայմանավորվածությունները Մասնակից պետությունների միջև հարաբերություններում համարվում են փոփոխված այնքանով, որքանով դրանք անհամատեղելի են սույն Կոնվենցիայի հետ:
ՀՈԴՎԱԾ 14
1. Մասնակից պետությունները միմյանց հնարավորինս աջակցում են 2-րդ հոդվածում նշված հանցագործությունների հետաքննության, քրեական հետապնդման կամ հանձնման վարույթների հետ կապված հարցերում, ներառյալ վարույթների համար անհրաժեշտ` իրենց տրամադրության տակ գտնվող ապացույցների ստացմանն օժանդակելը:
2. Մասնակից պետությունները կատարում են սույն հոդվածի 1-ին կետով նախատեսված իրենց պարտավորությունները` փոխադարձ իրավական օգնության մասին ցանկացած պայմանագրի կամ այլ պայմանավորվածությունների համաձայն, որոնք կարող են գոյություն ունենալ նրանց միջև: Այդպիսի պայմանագրերի կամ պայմանավորվածությունների բացակայության դեպքում Մասնակից պետությունները միմյանց օգնություն են տրամադրում իրենց ներպետական իրավունքի համաձայն:
ՀՈԴՎԱԾ 15
2-րդ հոդվածում նշված հանցագործություններից ոչ մեկը հանձնման կամ փոխադարձ իրավական օգնության նպատակներով չի դիտարկվում որպես քաղաքական հանցագործություն կամ քաղաքական հանցագործության հետ կապված հանցագործություն կամ քաղաքական շարժառիթներով կատարված հանցագործություն:
Այդ պատճառով այդպիսի հանցագործության հետ կապված հանձնման կամ փոխադարձ իրավական օգնության մասին խնդրանքը չի կարող մերժվել միայն այն հիմքով, որ այն վերաբերում է քաղաքական հանցագործության կամ քաղաքական հանցագործության հետ կապված հանցագործության կամ քաղաքական շարժառիթներով կատարված հանցագործության:
ՀՈԴՎԱԾ 16
Սույն Կոնվենցիայում ոչինչ չպետք է մեկնաբանվի որպես որևէ անձի հանձնումը կամ փոխադարձ օգնության տրամադրումը պարտավորեցնող, եթե հայցվող Մասնակից պետությունը բավարար հիմքեր ունի ենթադրելու, որ 2-րդ հոդվածում նշված հանցագործությունների հետ կապված հանձնման մասին կամ այդպիսի հանցագործությունների հետ կապված փոխադարձ իրավական օգնության մասին խնդրանքը դատական հետաքննության կամ այդ անձին պատժելու նպատակ ունի նրա ռասայի, կրոնի, քաղաքացիության, էթնիկ ծագման կամ քաղաքական համոզմունքների պատճառով, կամ որ այդ խնդրանքի բավարարումը, նշվածներից ցանկացածի պատճառով, վնաս կպատճառի այդ անձի դիրքին:
ՀՈԴՎԱԾ 17
1. Անձը, որը կալանավորվում կամ իր պատիժը կրում է Մասնակից պետությունում, և որի ներկայությունը այլ Մասնակից պետությունում պահանջվում է ցուցմունքներ տալու, անձը հաստատելու կամ սույն Կոնվենցիային համապատասխան հանցագործությունների հետ կապված հետաքննության կամ քրեական հետապնդման համար ցուցմունքներ տալու հարցում այլ օգնություն տրամադրելու նպատակների համար, կարող է հանձնվել հետևյալ պայմանների պահպանմամբ.
ա) այդ անձն ինքնակամ տալիս է իր համաձայնությունը ստացված տեղեկատվության հիման վրա.
բ) երկու պետությունների իրավասու մարմինները համաձայնություն են ձեռք բերել այն պայմաններով, որոնք այդ պետությունները կարող են ընդունելի համարել:
2. Սույն հոդվածի նպատակներով`
ա) այն պետությունը, որին հանձնվում է անձը, իրավազոր է և պարտավոր հանձնված անձին անազատության մեջ պահել, եթե այն պետությունը, որը հանձնել է անձին, այլ բան չի խնդրել կամ այլ բան չի որոշել.
բ) այն պետությունը, որին հանձնվում է անձը, առանց հետաձգումների կատարում է այն պետությանը այդ անձին վերադարձնելու իր պարտավորությունը, որը նախկինում հանձնել է այդ անձին, ինչպես դա համաձայնեցվել է նախապես կամ այլ կերպով երկու պետությունների իրավասու իշխանությունների կողմից.
գ) այն պետությունը, որին հանձնվում է անձը, չպետք է այդ անձին հանձնած պետությունից պահանջի նրա վերադարձման համար հանձնման վարույթ հարուցել.
դ) այն պետությունում պատիժը կրելու ժամկետից, որտեղից անձը հանձնվել է, հանվում է այն պետությունում անազատության մեջ պահելու ժամկետը, որին նա հանձնվել է:
3. Առանց Մասնակից պետության համաձայնության, որտեղից, սույն հոդվածի համաձայն, պետք է հանձնվի այս կամ այն անձը, այդ անձը, անկախ իր քաղաքացիությունից, ենթակա չէ հետապնդման կամ կալանքի տակ պահվելու, և նրա ազատությունը որևէ կերպով ենթակա չէ սահմանափակման այն պետության տարածքում, որին հանձնվում է այդ անձը` կապված իր գործողությունների կամ իր նկատմամբ սահմանված դատավճիռների հետ, մինչև այն պետության տարածքից մեկնումը, որից հանձնվել է:
ՀՈԴՎԱԾ 18
1. Առգրավելով կամ այլ կերպով իր հսկողության տակ վերցնելով ռադիոակտիվ նյութերը, սարքերը կամ միջուկային օբյեկտները 2-րդ հոդվածում նշված հանցագործությունը կատարվելուց հետո` այսպիսի առարկաներ իր տրամադրության տակ ունեցող Մասնակից պետությունը`
ա) միջոցներ է ձեռնարկում ռադիոակտիվ նյութը, սարքը կամ միջուկային օբյեկտը վնասազերծելու նպատակով.
բ) ապահովում է, որ ցանկացած միջուկային նյութ պահվի Ատոմային էներգիայի միջազգային գործակալության կիրառելի երաշխիքներին համապատասխան, և
գ) հաշվի է առնում Ատոմային էներգիայի միջազգային գործակալության կողմից հրապարակված` ֆիզիկական պաշտպանության վերաբերյալ առաջարկությունները և առողջության ու անվտանգության պահպանման ոլորտի ստանդարտները:
2. 2-րդ հոդվածում նշված հանցագործության հետ կապված ցանկացած վարույթի ավարտից հետո կամ ավելի շուտ, եթե դա է պահանջվում միջազգային իրավունքով, համապատասխան Մասնակից պետությունների հետ խորհրդակցություններից հետո (մասնավորապես` վերադարձման ու պահման պայմանների վերաբերյալ) ցանկացած ռադիոակտիվ նյութ, սարք կամ միջուկային օբյեկտ վերադարձվում է այն Մասնակից պետությանը, որին պատկանում է, այն Մասնակից պետությանը, որի քաղաքացին կամ ռեզիդենտն է այն ֆիզիկական կամ իրավաբանական անձը, որը այդպիսի ռադիոակտիվ նյութը, սարքը կամ միջուկային օբյեկտը տնօրինողն է, կամ այն Մասնակից պետությանը, որի տարածքից դրանք հափշտակվել կամ այլ կերպով ապօրինի ստացվել են:
3. ա) Եթե ներպետական կամ միջազգային իրավունքով Մասնակից պետությանը արգելվում է վերադարձնել կամ ընդունել այդպիսի ռադիոակտիվ նյութ, սարք կամ միջուկային օբյեկտ, կամ եթե այդ մասին պայմանավորվում են համապատասխան Մասնակից պետությունները, ապա ռադիոակտիվ նյութ, սարք կամ միջուկային օբյեկտ տնօրինող Մասնակից պետությունը, սույն հոդվածի 3-րդ կետի դրույթները պահպանելով, շարունակում է ձեռնարկել սույն հոդվածի 1-ին կետում նշված միջոցները. այդպիսի ռադիոակտիվ նյութերը, սարքերը կամ միջուկային օբյեկտներն օգտագործվում են բացառապես խաղաղ նպատակներով:
բ) Եթե ռադիոակտիվ նյութ, սարքեր կամ միջուկային օբյեկտներ տնօրինող Մասնակից պետության համար դրանք տնօրինելն անօրինական է, ապա այդ պետությունն ապահովում է, որ դրանք հնարավորինս շուտ փոխանցվեն այն պետությանը, որի համար դրանց տնօրինումն օրինական է, և որը անհրաժեշտության դեպքում, սույն հոդվածի 1-ին կետի պահանջներին համապատասխան, այդ պետության հետ խորհրդակցություններ անցկացնելիս երաշխիքներ է ներկայացրել դրանց վնասազերծման համար. այդպիսի ռադիոակտիվ նյութերը, սարքերը կամ միջուկային օբյեկտներն օգտագործվում են բացառապես խաղաղ նպատակներով:
4. Եթե սույն հոդվածի 1-ին և 2-րդ կետերում նշված ռադիոակտիվ նյութերը, սարքերը կամ միջուկային օբյեկտները չեն պատկանում Մասնակից պետություններից որևէ մեկին կամ Մասնակից պետության քաղաքացու կամ ռեզիդենտի ու չեն հափշտակվել կամ այլ կերպով ապօրինի ստացվել Մասնակից պետության տարածքից, կամ եթե պետություններից ոչ մեկը, սույն հոդվածի 3-րդ կետին համապատասխան, չի ցանկանում ստանալ այդպիսի առարկաներ, ապա, սույն հոդվածի 3.բ կետի դրույթները պահպանելով, շահագրգիռ պետությունների և ցանկացած համապատասխան միջազգային կազմակերպության միջև խորհրդակցություններից հետո առանձին որոշում է ընդունվում այն մասին, թե ինչպես պետք է դրանք տնօրինել:
5. Սույն հոդվածի 1-ին, 2-րդ, 3-րդ և 4-րդ կետերի նպատակներով` ռադիոակտիվ նյութեր, սարքեր կամ միջուկային օբյեկտներ տնօրինող Մասնակից պետությունը կարող է օգնություն խնդրել մյուս Մասնակից պետություններից, մասնավորապես` համապատասխան Մասնակից պետություններից և համապատասխան ցանկացած միջազգային կազմակերպությունից, մասնավորապես` Ատոմային էներգիայի միջազգային գործակալությունից, ինչպես նաև` համագործակցության առաջարկ անել նրանց: Մասնակից պետություններին և համապատասխան միջազգային կազմակերպություններին խորհուրդ է տրվում, սույն կետին համապատասխան, օգնություն տրամադրել հնարավորությունների առավելագույն չափով:
6. Այն Մասնակից պետությունը, որը, սույն հոդվածին համապատասխան, զբաղվում է ռադիոակտիվ նյութի, սարքի կամ միջուկային օբյեկտի տնօրինմամբ կամ պահպանմամբ, տեղեկացնում է Ատոմային էներգիայի միջազգային գործակալության գլխավոր տնօրենին այն մասին, թե ինչպես է տնօրինվել կամ պահպանվել այդ իրը: Ատոմային էներգիայի միջազգային գործակալության գլխավոր տնօրենն այդ տեղեկությունները փոխանցում է մյուս Մասնակից պետություններին:
7. Եթե 2-րդ հոդվածում նշված հանցագործության վերաբերյալ տեղեկությունների տարածում է տեղի ունեցել, ապա սույն հոդվածում ոչինչ որևէ կերպով չի շոշափում միջուկային վնասի համար պատասխանատվությունը կարգավորող միջազգային իրավունքի նորմերը և միջազգային իրավունքի այլ նորմերը:
ՀՈԴՎԱԾ 19
Մասնակից պետությունը, որում հանցագործություն կատարելու մեջ կասկածվող անձի նկատմամբ քրեական հետապնդում է իրականացվում, իր ներպետական իրավունքին կամ կիրառվող ընթացակարգերին համապատասխան, վարույթների վերջնական արդյունքների մասին տեղեկացնում է Միավորված ազգերի կազմակերպության գլխավոր քարտուղարին, որն այդ տեղեկատվությունը փոխանցում է մյուս Մասնակից պետություններին:
ՀՈԴՎԱԾ 20
Մասնակից պետությունները միմյանց հետ խորհրդակցություններ են անցկացնում անմիջականորեն կամ Միավորված ազգերի կազմակերպության գլխավոր քարտուղարի միջոցով` անհրաժեշտության դեպքում միջազգային կազմակերպությունների օգնությամբ սույն Կոնվենցիայի արդյունավետ կիրարկումն ապահովելու համար:
ՀՈԴՎԱԾ 21
Մասնակից պետությունները կատարում են իրենց պարտավորությունները, սույն Կոնվենցիային համապատասխան, պետությունների ինքնիշխան հավասարության ու տարածքային ամբողջականության սկզբունքներին և այլ պետությունների ներքին գործերին չմիջամտելու սկզբունքին համահունչ:
ՀՈԴՎԱԾ 22
Սույն Կոնվենցիայում ոչինչ Մասնակից պետությանն իրավունք չի վերապահում մյուս Մասնակից պետության տարածքում իրականացնելու իրավազորություն և գործառույթներ, որոնք բացառապես վերապահված են այդ Մասնակից պետության իշխանություններին` վերջինիս ներպետական իրավունքին համապատասխան:
ՀՈԴՎԱԾ 23
1. Երկու կամ ավելի Մասնակից պետությունների միջև սույն Կոնվենցիայի մեկնաբանմանը կամ կիրառմանը վերաբերող ցանկացած վեճ, որը չի կարող կարգավորվել բանակցությունների միջոցով ողջամիտ ժամանակահատվածում, նրանցից մեկի խնդրանքով փոխանցվում է արբիտրաժ: Եթե արբիտրաժի վերաբերյալ խնդրանքով դիմելու օրվանից հետո` վեց ամսվա ընթացքում, կողմերը չեն կարողանում պայմանավորվել դրա ձևավորման շուրջ, այդ կողմերից ցանկացածը կարող է վեճը փոխանցել Միջազգային դատարան` Դատարանի կանոնադրությանը համապատասխան դիմում ներկայացնելով:
2. Յուրաքանչյուր պետություն կարող է սույն Կոնվենցիայի ստորագրման, վավերացման, ընդունման, հաստատման կամ դրան միանալու ժամանակ հայտարարել, որ սույն հոդվածի 1-ին կետի դրույթներն իր համար պարտադիր չեն: Մյուս Մասնակից պետությունների համար 1-ին կետի դրույթները պարտադիր չեն այն Մասնակից պետության հետ հարաբերություններում, որն այդպիսի վերապահում է արել:
3. Սույն հոդվածի 2-րդ կետին համապատասխան վերապահում արած ցանկացած պետություն կարող է ցանկացած ժամանակ հետ վերցնել այդ վերապահումը Միավորված ազգերի կազմակերպության գլխավոր քարտուղարին ծանուցելու միջոցով:
ՀՈԴՎԱԾ 24
1. Սույն Կոնվենցիան Նյու Յորքում գտնվող Միավորված ազգերի կազմակերպության կենտրոնակայանում բաց է բոլոր պետությունների ստորագրման համար 2005 թվականի սեպտեմբերի 14-ից մինչև 2006 թվականի դեկտեմբերի 31-ը:
2. Սույն Կոնվենցիան ենթակա է վավերացման, ընդունման կամ հաստատման: Վավերացման, ընդունման կամ հաստատման մասին փաստաթղթերն ի պահ են հանձնվում Միավորված ազգերի կազմակերպության գլխավոր քարտուղարին:
3. Սույն Կոնվենցիան բաց է ցանկացած պետության միանալու համար: Միանալու մասին փաստաթղթերն ի պահ են հանձնվում Միավորված ազգերի կազմակերպության գլխավոր քարտուղարին:
ՀՈԴՎԱԾ 25
1. Սույն Կոնվենցիան ուժի մեջ է մտնում վավերացման, ընդունման, հաստատման կամ միանալու մասին քսաներկուերորդ փաստաթուղթը Միավորված ազգերի կազմակերպության գլխավոր քարտուղարին ի պահ հանձնելուց հետո` երեսուներորդ օրը:
2. Յուրաքանչյուր պետության համար, որը վավերացնում, ընդունում կամ հաստատում է սույն Կոնվենցիան կամ միանում է դրան վավերացման, ընդունման, հաստատման կամ միանալու մասին քսաներկուերորդ փաստաթուղթն ի պահ հանձնելուց հետո, Կոնվենցիան ուժի մեջ է մտնում այդ պետության կողմից վավերացման, ընդունման, հաստատման կամ միանալու մասին իր փաստաթուղթն ի պահ հանձնվելուց հետո` երեսուներորդ օրը:
ՀՈԴՎԱԾ 26
1. Մասնակից պետությունը կարող է սույն Կոնվենցիայում փոփոխություն կատարելու վերաբերյալ առաջարկ ներկայացնել: Առաջարկվող փոփոխությունը ներկայացվում է ավանդապահին, որն այն անհապաղ ուղարկում է բոլոր Մասնակից պետություններին:
2. Եթե Մասնակից պետությունների մեծ մասը դիմում է ավանդապահին խորհրդաժողով հրավիրելու խնդրանքով, ապա ավանդապահը հրավիրում է բոլոր Մասնակից պետություններին` մասնակցելու այդ խորհրդաժողովին, որն անցկացվում է հրավերներն ուղարկելուց հետո` երեք ամսից ոչ շուտ:
3. Խորհրդաժողովի մասնակիցներն անում են առավելագույնը, որպեսզի փոփոխություններն ընդունվեն ընդհանուր համաձայնությամբ: Եթե դա հնարավոր չէ, ապա փոփոխություններն ընդունվում են բոլոր Մասնակից պետությունների ձայների երկու երրորդ մեծամասնությամբ: Ավանդապահը խորհրդաժողովում ընդունված ցանկացած փոփոխություն ուղարկում է բոլոր Մասնակից պետություններին:
4. Սույն հոդվածի 3-րդ կետին համապատասխան ընդունված փոփոխությունն ուժի մեջ է մտնում յուրաքանչյուր Մասնակից պետության համար, որն ի պահ է հանձնում փոփոխությունը վավերացնելու, ընդունելու, դրան միանալու կամ այն հաստատելու մասին իր փաստաթուղթը Մասնակից պետությունների երկու երրորդի կողմից իրենց համապատասխան փաստաթղթերն ավանդապահին ի պահ հանձնվելուց հետո` երեսուներորդ օրը: Դրանից հետո փոփոխությունն ուժի մեջ է մտնում ցանկացած Մասնակից պետության համար` այդ պետության կողմից համապատասխան փաստաթուղթն ի պահ հանձնվելուց հետո` երեսուներորդ օրը:
ՀՈԴՎԱԾ 27
1. Ցանկացած Մասնակից պետություն կարող է չեղյալ հայտարարել սույն Կոնվենցիան Միավորված ազգերի կազմակերպության գլխավոր քարտուղարին ուղղված գրավոր ծանուցման միջոցով:
2. Չեղյալ հայտարարելն ուժի մեջ է մտնում ծանուցումը Միավորված ազգերի կազմակերպության գլխավոր քարտուղարի ստանալուց մեկ տարի հետո:
ՀՈԴՎԱԾ 28
Սույն Կոնվենցիայի բնօրինակը, որի անգլերեն, արաբերեն, իսպաներեն, չինարեն, ռուսերեն և ֆրանսերեն տեքստերը հավասարազոր են, ի պահ է հանձնվում Միավորված ազգերի կազմակերպության գլխավոր քարտուղարին, որը սույն Կոնվենցիայի հաստատված պատճեններն ուղարկում է բոլոր պետություններին:
Ի ՀԱՍՏԱՏՈՒՄՆ ՈՐԻ` ներքոստորագրյալները, իրենց համապատասխան կառավարությունների կողմից պատշաճ կերպով լիազորված լինելով, ստորագրեցին սույն Կոնվենցիան, որը ստորագրման համար բացվել է Նյու Յորքում` Միավորված ազգերի կազմակերպության կենտրոնակայանում, 2005 թվականի սեպտեմբերի 14-ից:
Կոնվենցիան Հայաստանի Հանրապետության համար ուժի մեջ է մտել 2010 թ. հոկտեմբերի 22-ին:
International Convention for the Suppression of Acts of Nuclear
Terrorism
The States Parties to this Convention,
Having in mind the purposes and principles of the Charter of the United Nations concerning the maintenance of international peace and security and the promotion of good-neighbourliness and friendly relations and cooperation among States,
Recalling the Declaration on the Occasion of the Fiftieth Anniversary of the United Nations of 24 October 1995,
Recognizing the right of all States to develop and apply nuclear energy for peaceful purposes and their legitimate interests in the potential benefits to be derived from the peaceful application of nuclear energy,
Bearing in mind the Convention on the Physical Protection of Nuclear Material of 1980,
Deeply concerned about the worldwide escalation of acts of terrorism in all its forms and manifestations,
Recalling the Declaration on Measures to Eliminate International Terrorism annexed to General Assembly resolution 49/60 of 9 December 1994, in which, inter alia, the States Members of the United Nations solemnly reaffirm their unequivocal condemnation of all acts, methods and practices of terrorism as criminal and unjustifiable, wherever and by whomever committed, including those which jeopardize the friendly relations among States and peoples and threaten the territorial integrity and security of States,
Noting that the Declaration also encouraged States to review urgently the scope of the existing international legal provisions on the prevention, repression and elimination of terrorism in all its forms and manifestations, with the aim of ensuring that there is a comprehensive legal framework covering all aspects of the matter,
Recalling General Assembly resolution 51/210 of 17 December 1996 and the Declaration to Supplement the 1994 Declaration on Measures to Eliminate International Terrorism annexed thereto,
Recalling also that, pursuant to General Assembly resolution 51/210, an ad hoc committee was established to elaborate, inter alia, an international convention for the suppression of acts of nuclear terrorism to supplement related existing international instruments,
Noting that acts of nuclear terrorism may result in the gravest consequences and may pose a threat to international peace and security,
Noting also that existing multilateral legal provisions do not adequately address those attacks,
Being convinced of the urgent need to enhance international cooperation between States in devising and adopting effective and practical measures for the prevention of such acts of terrorism and for the prosecution and punishment of their perpetrators,
Noting that the activities of military forces of States are governed by rules of international law outside of the framework of this Convention and that the exclusion of certain actions from the coverage of this Convention does not condone or make lawful otherwise unlawful acts, or preclude prosecution under other laws,
Have agreed as follows:
Article 1
For the purposes of this Convention:
1. «Radioactive material» means nuclear material and other radioactive substances which contain nuclides which undergo spontaneous disintegration (a process accompanied by emission of one or more types of ionizing radiation, such as alpha-, beta-, neutron particles and gamma rays) and which may, owing to their radiological or fissile properties, cause death, serious bodily injury or substantial damage to property or to the environment.
2. «Nuclear material» means plutonium, except that with isotopic concentration exceeding 80 per cent in plutonium-238; uranium-233; uranium enriched in the isotope 235 or 233; uranium containing the mixture of isotopes as occurring in nature other than in the form of ore or ore residue; or any material containing one or more of the foregoing;
Whereby «uranium enriched in the isotope 235 or 233» means uranium containing the isotope 235 or 233 or both in an amount such that the abundance ratio of the sum of these isotopes to the isotope 238 is greater than the ratio of the isotope 235 to the isotope 238 occurring in nature.
3. «Nuclear facility» means:
(a) Any nuclear reactor, including reactors installed on vessels, vehicles, aircraft or space objects for use as an energy source in order to propel such vessels, vehicles, aircraft or space objects or for any other purpose;
(b) Any plant or conveyance being used for the production, storage, processing or transport of radioactive material.
4. «Device» means:
(a) Any nuclear explosive device; or
(b) Any radioactive material dispersal or radiation-emitting device which may, owing to its radiological properties, cause death, serious bodily injury or substantial damage to property or to the environment.
5. «State or government facility» includes any permanent or temporary facility or conveyance that is used or occupied by representatives of a State, members of a Government, the legislature or the judiciary or by officials or employees of a State or any other public authority or entity or by employees or officials of an intergovernmental organization in connection with their official duties.
6. «Military forces of a State» means the armed forces of a State which are organized, trained and equipped under its internal law for the primary purpose of national defence or security and persons acting in support of those armed forces who are under their formal command, control and responsibility.
Article 2
1. Any person commits an offence within the meaning of this Convention if that person unlawfully and intentionally:
(a) Possesses radioactive material or makes or possesses a device:
(i) With the intent to cause death or serious bodily injury; or
(ii) With the intent to cause substantial damage to property or to the environment;
(b) Uses in any way radioactive material or a device, or uses or damages a nuclear facility in a manner which releases or risks the release of radioactive material:
(i) With the intent to cause death or serious bodily injury; or
(ii) With the intent to cause substantial damage to property or to the environment; or
(iii) With the intent to compel a natural or legal person, an international organization or a State to do or refrain from doing an act.
2. Any person also commits an offence if that person:
(a) Threatens, under circumstances which indicate the credibility of the threat, to commit an offence as set forth in paragraph 1 (b) of the present article; or
(b) Demands unlawfully and intentionally radioactive material, a device or a nuclear facility by threat, under circumstances which indicate the credibility of the threat, or by use of force.
3. Any person also commits an offence if that person attempts to commit an offence as set forth in paragraph 1 of the present article.
4. Any person also commits an offence if that person:
(a) Participates as an accomplice in an offence as set forth in paragraph 1, 2 or 3 of the present article; or
(b) Organizes or directs others to commit an offence as set forth in paragraph 1, 2 or 3 of the present article; or
(c) In any other way contributes to the commission of one or more offences as set forth in paragraph 1, 2 or 3 of the present article by a group of persons acting with a common purpose; such contribution shall be intentional and either be made with the aim of furthering the general criminal activity or purpose of the group or be made in the knowledge of the intention of the group to commit the offence or offences concerned.
Article 3
This Convention shall not apply where the offence is committed within a single State, the alleged offender and the victims are nationals of that State, the alleged offender is found in the territory of that State and no other State has a basis under article 9, paragraph 1 or 2, to exercise jurisdiction, except that the provisions of articles 7, 12, 14, 15, 16 and 17 shall, as appropriate, apply in those cases.
Article 4
1. Nothing in this Convention shall affect other rights, obligations and responsibilities of States and individuals under international law, in particular the purposes and principles of the Charter of the United Nations and international humanitarian law.
2. The activities of armed forces during an armed conflict, as those terms are understood under international humanitarian law, which are governed by that law are not governed by this Convention, and the activities undertaken by military forces of a State in the exercise of their official duties, inasmuch as they are governed by other rules of international law, are not governed by this Convention.
3. The provisions of paragraph 2 of the present article shall not be interpreted as condoning or making lawful otherwise unlawful acts, or precluding prosecution under other laws.
4. This Convention does not address, nor can it be interpreted as addressing, in any way, the issue of the legality of the use or threat of use of nuclear weapons by States.
Article 5
Each State Party shall adopt such measures as may be necessary:
(a) To establish as criminal offences under its national law the offences set forth in article 2;
(b) To make those offences punishable by appropriate penalties which take into account the grave nature of these offences.
Article 6
Each State Party shall adopt such measures as may be necessary, including, where appropriate, domestic legislation, to ensure that criminal acts within the scope of this Convention, in particular where they are intended or calculated to provoke a state of terror in the general public or in a group of persons or particular persons, are under no circumstances justifiable by considerations of a political, philosophical, ideological, racial, ethnic, religious or other similar nature and are punished by penalties consistent with their grave nature.
Article 7
1. States Parties shall cooperate by:
(a) Taking all practicable measures, including, if necessary, adapting their national law, to prevent and counter preparations in their respective territories for the commission within or outside their territories of the offences set forth in article 2, including measures to prohibit in their territories illegal activities of persons, groups and organizations that encourage, instigate, organize, knowingly finance or knowingly provide technical assistance or information or engage in the perpetration of those offences;
(b) Exchanging accurate and verified information in accordance with their national law and in the manner and subject to the conditions specified herein, and coordinating administrative and other measures taken as appropriate to detect, prevent, suppress and investigate the offences set forth in article 2 and also in order to institute criminal proceedings against persons alleged to have committed those crimes. In particular, a State Party shall take appropriate measures in order to inform without delay the other States referred to in article 9 in respect of the commission of the offences set forth in article 2 as well as preparations to commit such offences about which it has learned, and also to inform, where appropriate, international organizations.
2. States Parties shall take appropriate measures consistent with their national law to protect the confidentiality of any information which they receive in confidence by virtue of the provisions of this Convention from another State Party or through participation in an activity carried out for the implementation of this Convention. If S ates Parties provide information to international organizations in confidence, steps shall be taken to ensure that the confidentiality of such information is protected.
3. States Parties shall not be required by this Convention to provide any information which they are not permitted to communicate pursuant to national law or which would jeopardize the security of the State concerned or the physical protection of nuclear material.
4. States Parties shall inform the Secretary-General of the United Nations of their competent authorities and liaison points responsible for sending and receiving the information referred to in the present article. The Secretary- General of the United Nations shall communicate such information regarding competent authorities and liaison points to all States Parties and the International Atomic Energy Agency. Such authorities and liaison points must be accessible on a continuous basis.
Article 8
For purposes of preventing offences under this Convention, States Parties shall make eve ry effort to adopt appropriate measures to ensure the protection of radioactive material, taking into account relevant recommendations and functions of the International Atomic Energy Agency.
Article 9
1. Each State Party shall take such measures as may be necessary to establish its jurisdiction over the offences set forth in article 2 when:
(a) The offence is committed in the territory of that State; or
(b) The offence is committed on board a vessel flying the flag of that State or an aircraft which is registered under the laws of that State at the time the offence is committed; or
(c) The offence is committed by a national of that State.
2. A State Party may also establish its jurisdiction over any such offence when:
(a) The offence is committed against a national of that State; or
(b) The offence is committed against a State or government facility of that State abroad, including an embassy or other diplomatic or consular premises of that State; or
(c) The offence is committed by a stateless person who has his or her habitual residence in the territory of that State; or
(d) The offence is committed in an attempt to compel that State to do or abstain from doing any act; or
(e) The offence is committed on board an aircraft which is operated by the Government of that State.
3. Upon ratifying, accepting, approving or acceding to this Convention, each State Party shall notify the Secretary-General of the United Nations of the jurisdiction it has established under its national law in accordance with paragraph 2 of the present article. Should any change take place, the State Party concerned shall immediately notify the Secretary-General.
4. Each State Party shall likewise take such measures as may be necessary to establish its jurisdiction over the offences set forth in article 2 in cases where the alleged offender is present in its territory and it does not extradite that person to any of the States Parties which have established their jurisdiction in accordance with paragraph 1 or 2 of the present article.
5. This Convention does not exclude the exercise of any criminal jurisdiction established by a State Party in accordance with its national law.
Article 10
1. Upon receiving information that an offence set forth in article 2 has been committed or is being committed in the territory of a State Party or that a person who has committed or who is alleged to have committed such an offence may be present in its territory, the State Party concerned shall take such measures as may be necessary under its national law to investigate the facts contained in the information.
2. Upon being satisfied that the circumstances so warrant, the State Party in whose territory the offender or alleged offender is present shall take the appropriate measures under its national law so as to ensure that person's presence for the purpose of prosecution or extradition.
3. Any person regarding whom the measures referred to in paragraph 2 of the present article are being taken shall be entitled:
(a) To communicate without delay with the nearest appropriate representative of the State of which that person is a national or which is otherwise entitled to protect that person's rights or, if that person is a stateless person, the State in the territory of which that person habitually resides;
(b) To be visited by a representative of that State;
(c) To be informed of that person's rights under subparagraphs (a) and (b).
4. The rights referred to in paragraph 3 of the present article shall be exercised in conformity with the laws and regulations of the State in the territory of which the offender or alleged offender is present, subject to the provision that the said laws and regulations must enable full effect to be given to the purposes for which the rights accorded under paragraph 3 are intended.
5. The provisions of paragraphs 3 and 4 of the present article shall be without prejudice to the right of any State Party having a claim to jurisdiction in accordance with article 9, paragraph 1. or 2., to invite the International Committee of the Red Cross to communicate with and visit the alleged offender.
6. When a State Party, pursuant to the present article, has taken a person into custody, it shall immediately notify, directly or through the Secretary- General of the United Nations, the States Parties which have established jurisdiction in accordance with article 9, paragraphs 1 and 2, and, if it considers it advisable, any other interested States Parties, of the fact that that person is in custody and of the circumstances which warrant that person's detention. The State which makes the investigation contemplated in paragraph 1 of the present article shall promptly inform the said States Parties of its findings and shall indicate whether it intends to exercise jurisdiction.
Article 11
1. The State Party in the territory of which the alleged offender is present shall, in cases to which article 9 applies, if it does not extradite that person, be obliged, without exception whatsoever and whether or not the offence was committed in its territory, to submit the case without undue delay to its competent authorities for the purpose of prosecution, through proceedings in accordance with the laws of that State. Those authorities shall take their decision in the same manner as in the case of any other offence of a grave nature under the law of that State.
2. Whenever a State Party is permitted under its national law to extradite or otherwise surrender one of its nationals only upon the condition that the person will be returned to that State to serve the sentence imposed as a result of the trial or proceeding for which the extradition or surrender of the person was sought, and this State and the State seeking the extradition of the person agree with this option and other terms they may deem appropriate, such a conditional extradition or surrender shall be sufficient to discharge the obligation set forth in paragraph 1 of the present article.
Article 12
Any person who is taken into custody or regarding whom any other measures are taken or proceedings are carried out pursuant to this Convention shall be guaranteed fair treatment, including enjoyment of all rights and guarantees in conformity with the law of the State in the territory of which that person is present and applicable provisions of international law, including international law of human rights.
Article 13
1. The offences set forth in article 2 shall be deemed to be included as extraditable offences in any extradition treaty existing between any of the States Parties before the entry into force of this Convention. States Parties undertake to include such offences as extraditable offences in every extradition treaty to be subsequently concluded between them.
2. When a State Party which makes extradition conditional on the existence of a treaty receives a request for extradition from another State Party with which it has no extradition treaty, the requested State Party may, at its option, consider this Convention as a legal basis for extradition in respect of the offences set forth in article 2. Extradition shall be subject to the other conditions provided by the law of the requested State.
3. States Parties which do not make extradition conditional on the existence of a treaty shall recognize the offences set forth in article 2 as extraditable offences between themselves, subject to the conditions provided by the law of the requested State.
4. If necessary, the offences set forth in article 2 shall be treated, for the purposes of extradition between States Parties, as if they had been committed not only in the place in which they occurred but also in the territory of the States that have established jurisdiction in accordance with article 9, paragraphs 1 and 2.
5. The provisions of all extradition treaties and arrangements between States Parties with regard to offences set forth in article 2 shall be deemed to be modified as between States Parties to the extent that they are incompatible with this Convention.
Article 14
1. States Parties shall afford one another the greatest measure of assistance in connection with investigations or criminal or extradition proceedings brought in respect of the offences set forth in article 2, including assistance in obtaining evidence at their disposal necessary for the proceedings.
2. States Parties shall carry out their obligations under paragraph 1 of the present article in conformity with any treaties or other arrangements on mutual legal assistance that may exist between them. In the absence of such treaties or arrangements, States Parties shall afford one another assistance in accordance with their national law.
Article 15
None of the offences set forth in article 2 shall be regarded, for the purposes of extradition or mutual legal assistance, as a political offence or as an offence connected with a political offence or as an offence inspired by political motives. Accordingly, a request for extradition or for mutual legal assistance based on such an offence may not be refused on the sole ground that it concerns a political offence or an offence connected with a political offence or an offence inspired by political motives.
Article 16
Nothing in this Convention shall be interpreted as imposing an obligation to extradite or to afford mutual legal assistance if the requested State Party has substantial grounds for believing that the request for extradition for offences set forth in article 2 or for mutual legal assistance with respect to such offences has been made for the purpose of prosecuting or punishing a person on account of that person's race, religion, nationality, ethnic origin or political opinion or that compliance with the request would cause prejudice to that person's position for any of these reasons.
Article 17
1. A person who is being detained or is serving a sentence in the territory of one State Party whose presence in another State Party is requested for purposes of testimony, identification or otherwise providing assistance in obtaining evidence for the investigation or prosecution of offences under this Convention may be transferred if the following conditions are met:
(a) The person freely gives his or her informed consent; and
(b) The competent authorities of both States agree, subject to such conditions as those States may deem appropriate.
2. For the purposes of the present article:
(a) The State to which the person is transferred shall have the authority and obligation to keep the person transferred in custody, unless otherwise requested or authorized by the State from which the person was transferred;
(b) The State to which the person is transferred shall without delay implement its obligation to return the person to the custody of the State from which the person was transferred as agreed beforehand, or as otherwise agreed, by the competent authorities of both States;
(c) The State to which the person is transferred shall not require the State from which the person was transferred to initiate extradition proceedings for the return of the person;
(d) The person transferred shall receive credit for service of the sentence being served in the State from which he or she was transferred for time spent in the custody of the State to which he or she was transferred.
3. Unless the State Party from which a person is to be transferred in accordance with the present article so agrees, that person, whatever his or her nationality, shall not be prosecuted or detained or subjected to any other restriction of his or her personal liberty in the territory of the State to which that person is transferred in respect of acts or convictions anterior to his or her departure from the territory of the State from which such person was transferred.
Article 18
1. Upon seizing or otherwise taking control of radioactive material, devices or nuclear facilities, following the commission of an offence set forth in article 2, the State Party in possession of such items shall:
(a) Take steps to render harmless the radioactive material, device or nuclear facility;
(b) Ensure that any nuclear material is held in accordance with applicable International Atomic Energy Agency safeguards; and
(c) Have regard to physical protection recommendations and health and safety standards published by the International Atomic Energy Agency.
2. Upon the completion of any proceedings connected with an offence set forth in article 2, or sooner if required by international law, any radioactive material, device or nuclear facility shall be returned, after consultations (in particular, regarding modalities of return and storage) with the States Parties concerned to the State Party to which it belongs, to the State Party of which the natural or legal person owning such radioactive material, device or facility is a national or resident, or to the State Party from whose territory it was stolen or otherwise unlawfully obtained.
3. (a) Where a State Party is prohibited by national or international law from returning or accepting such radioactive material, device or nuclear facility or where the States Parties concerned so agree, subject to paragraph 3
(b) of the present article, the State Party in possession of the radioactive material, devices or nuclear facilities shall continue to take the steps described in paragraph 1 of the present article; such radioactive material, devices or nuclear facilities shall be used only for peaceful purposes;
(b) Where it is not lawful for the State Party in possession of the radioactive material, devices or nuclear facilities to possess them, that State shall ensure that they are placed as soon as possible in the possession of a State for which such possession is lawful and which, where appropriate, has provided assurances consistent with the requirements of paragraph 1 of the present article in consultation with that State, for the purpose of rendering it harmless; such radioactive material, devices or nuclear facilities shall be used only for peaceful purposes.
4. If the radioactive material, devices or nuclear facilities referred to in paragraphs 1 and 2 of the present article do not belong to any of the States Parties or to a national or resident of a State Party or was not stolen or otherwise unlawfully obtained from the territory of a State Party, or if no State is willing to receive such items pursuant to paragraph 3 of the present article, a separate decision concerning its disposition shall, subject to paragraph 3 (b) of the present article, be taken after consultations between the States concerned and any relevant international organizations.
5. For the purposes of paragraphs 1, 2, 3 and 4 of the present article, the State Party in possession of the radioactive material, device or nuclear facility may request the assistance and cooperation of other States Parties, in particular the States Parties concerned, and any relevant international organizations, in particular the International Atomic Energy Agency. States Parties and the relevant international organizations are encouraged to provide assistance pursuant to this paragraph to the maximum extent possible.
6. The States Parties involved in the disposition or retention of the radioactive material, device or nuclear facility pursuant to the present article shall inform the Director General of the International Atomic Energy Agency of the manner in which such an item was disposed of or retained. The Director General of the International Atomic Energy Agency shall transmit the information to the other States Parties.
7. In the event of any dissemination in connection with an offence set forth in article 2, nothing in the present article shall affect in any way the rules of international law governing liability for nuclear damage, or other rules of international law.
Article 19
The State Party where the alleged offender is prosecuted shall, in accordance with its national law or applicable procedures, communicate the final outcome of the proceedings to the Secretary-General of the United Nations, who shall transmit the information to the other States Parties.
Article 20
States Parties shall conduct consultations with one another directly or through the Secretary-General of the United Nations, with the assistance of international organizations as necessary, to ensure effective implementation of this Convention.
Article 21
The States Parties shall carry out their obligations under this Convention in a manner consistent with the principles of sovereign equality and territorial integrity of States and that of non-intervention in the domestic affairs of other States.
Article 22
Nothing in this Convention entitles a State Party to undertake in the territory of another State Party the exercise of jurisdiction and performance of functions which are exclusively reserved for the authorities of that other State Party by its national law.
Article 23
1. Any dispute between two or more States Parties concerning the interpretation or application of this Convention which cannot be settled through negotiation within a reasonable time shall, at the request of one of them, be submitted to arbitration. If, within six months of the date of the request for arbitration, the parties are unable to agree on the organization of the arbitration, any one of those parties may refer the dispute to the International Court of Justice, by application, in conformity with the Statute of the Court.
2. Each State may, at the time of signature, ratification, acceptance or approval of this Convent ion or accession thereto, declare that it does not consider itself bound by paragraph 1 of the present article. The other States Parties shall not be bound by paragraph 1 with respect to any State Party which has made such a reservation.
3. Any State which has made a reservation in accordance with paragraph 2 of the present article may at any time withdraw that reservation by notification to the Secretary-General of the United Nations.
Article 24
1. This Convention shall be open for signature by all States from 14 September 2005 until 31 December 2006 at United Nations Headquarters in New York.
2. This Convention is subject to ratification, acceptance or approval. The instruments of ratification, acceptance or approval shall be deposited with the Secretary-General of the United Nations.
3. This Convention shall be open to accession by any State. The instruments of accession shall be deposited with the Secretary-General of the United Nations.
Article 25
1. This Convention shall enter into force on the thirtieth day following the date of the deposit of the twenty-second instrument of ratification, acceptance, approval or accession with the Secretary-General of the United Nations.
2. For each State ratifying, accepting, approving or acceding to the Convention after the deposit of the twenty-second instrument of ratification, acceptance, approval or accession, the Convention shall enter into force on the thirtieth day after deposit by such State of its instrument of ratification, acceptance, approval or accession.
Article 26
1. A State Party may propose an amendment to this Convention. The proposed amendment shall be submitted to the depositary, who circulates it immediately to all States Parties.
2. If the majority of the States Parties request the depositary to convene a conference to consider the proposed amendments, the depositary shall invite all States Parties to attend such a conference to begin no sooner than three months after the invitations are issued.
3. The conference shall make every effort to ensure amendments are adopted by consensus. Should this not be possible, amendments shall be adopted by a two-thirds majority of all States Parties. Any amendment adopted at the conference shall be promptly circulated by the depositary to all States Parties.
4. The amendment adopted pursuant to paragraph 3 of the present article shall enter into force for each State Party that deposits its instrument of ratification, acceptance, accession or approval of the amendment on the thirtieth day after the date on which two thirds of the States Parties have deposited their relevant instrument. Thereafter, the amendment shall enter into force for any State Party on the thirtieth day after the date on which that State deposits its relevant instrument.
Article 27
1. Any State Party may denounce this Convention by written notification to the Secretary-General of the United Nations.
2. Denunciation shall take effect one year following the date on which notification is received by the Secretary-General of the United Nations.
Article 28
The original of this Convention, of which the Arabic, Chinese, English, French, Russian and Spanish texts are equally authentic, shall be deposited with the Secretary-General of the United Nations, who shall send certified copies thereof to all States.
IN WITNESS WHEREOF, the undersigned, being duly authorized thereto by their respective Governments, have signed this Convention, opened for signature at United Nations Headquarters in New York on 14 September 2005.
For the Republic o Armenia the Convention has entered into force on 22.10.2010