ՍԻՄՈՆՅԱՆՆ ԸՆԴԴԵՄ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ

COUR EUROPEENNE DES DROITS DE L'HOMME
EUROPEAN COURT OF HUMAN RIGHTS

ԱՌԱՋԻՆ ԲԱԺԱՆՄՈՒՆՔ

ՍԻՄՈՆՅԱՆՆ ԸՆԴԴԵՄ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ

(Գանգատ թիվ 18275/08)

ՎՃԻՌ

ՍՏՐԱՍԲՈՒՐԳ

7 ապրիլի 2016թ.

Սույն վճիռը վերջնական է դառնում Կոնվենցիայի 44-րդ հոդվածի 2-րդ կետով սահմանված դեպքերում: Այն կարող է ենթարկվել խմբագրական փոփոխությունների:

Սիմոնյանն ընդդեմ Հայաստանի գործով,

Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարանը (Առաջին բաժանմունք), հանդես գալով Պալատի հետևյալ կազմով`

Միրյանա Լազարովա Տրայկովսկա (Mirjana Lazarova Trajkovska)` Նախագահ,

Լեդի Բիանկու (Ledi Bianku),

Քրիստինա Պարդալոս (Kristina Pardalos),

Լինոս-Ալեքսանդր Սիցիլիանոս (Linos-Alexandre Sicilianos),

Ալեշ Պեյչալ (Ales AlesPejchal),

Արմեն Հարությունյան (Armen Harutyunyan),

Պաուլին Կոսկելո (Pauliine Koskelo)` դատավորներ,

և Անդրե Ուամպաշ (Andre Wampach)` Բաժանմունքի քարտուղարի տեղակալ,

2016 թվականի մարտի 15-ին դռնփակ խորհրդակցությամբ,

կայացրեց հետևյալ վճիռը, որն ընդունվեց նույն օրը:

ԸՆԹԱՑԱԿԱՐԳԸ

1. Սույն գործը հարուցվել է, Մարդու իրավունքների և հիմնարար ազատությունների պաշտպանության մասին կոնվենցիայի (Կոնվենցիա) 34-րդ հոդվածի համաձայն, Հայաստանի Հանրապետության քաղաքացի պրն Ռուբիկ Սիմոնյանի (դիմումատու) կողմից ընդդեմ Հայաստանի Հանրապետության 2008 թվականի ապրիլի 10-ին Դատարան ներկայացված գանգատի (թիվ 18275/08) հիման վրա:

2. Դիմումատուին ներկայացրել է Երևանում գործող փաստաբան պրն Հ. Ալումյանը: Հայաստանի Հանրապետության կառավարությունը (Կառավարություն) ներկայացրել է Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարանում Հայաստանի Հանրապետության կառավարության լիազոր ներկայացուցիչ պրն Գ. Կոստանյանը:

3. Դիմումատուն, մասնավորապես, պնդել է, որ Քաղաքացիական վերաքննիչ դատարանի 2007 թվականի հունվարի 19-ի վճիռը բեկանելու վերաբերյալ Վճռաբեկ դատարանի 2007 թվականի հոկտեմբերի 10-ի որոշմամբ խախտվել է res judicata (դատական ակտերի վերջնական լինելու) սկզբունքը և գույքից անարգել օգտվելու իր իրավունքը:

4. 2010 թվականի հոկտեմբերի 20-ին գանգատն ուղարկվել է Կառավարություն:

ՓԱՍՏԵՐԸ

I. ԳՈՐԾԻ ՓԱՍՏԱԿԱՆ ՀԱՆԳԱՄԱՆՔՆԵՐԸ

5. Դիմումատուն ծնվել է 1950 թվականին և ապրում է Երևանում: Նրան իր մոր հետ համատեղ, սեփականության իրավունքով պատկանել է 223.9 քմ մակերեսով տուն և 770.3 քմ մակերեսով հողակտոր:

6. Չհստակեցված ամսաթվին դիմումատուն քաղաքացիական հայց է ներկայացրել մի քանի անհատների դեմ, որոնք, ըստ երևույթին, այդ տանը բնակվող նրա ազգականներն էին (այսուհետ` պատասխանողներ)` պահանջելով փոխհատուցման դիմաց դադարեցնել այդ տան մի մասի նկատմամբ բնակելի տարածության օգտագործման նրանց իրավունքը և վտարել նրանց: Դիմումատուի մայրը նույնպես համանման հայց է ներկայացրել:

7. 2006 թվականի օգոստոսի 24-ին պատասխանողները հակընդդեմ հայց են ներկայացրել` պահանջելով անվավեր ճանաչել սեփականության վկայականը և ճանաչել իրենց կողմից օգտագործվող տան մասի և հողակտորի նկատմամբ իրենց սեփականության իրավունքը` ձեռքբերման վաղեմության ուժով:

8. 2006 թվականի սեպտեմբերի 14-ին Երևանի Շենգավիթ համայնքի ընդհանուր իրավասության առաջին ատյանի դատարանը մերժել է դիմումատուի ու նրա մոր հայցերը և բավարարել պատասխանողների հակընդդեմ հայցը:

9. Չհստակեցված ամսաթվին դիմումատուն վերաքննիչ բողոք է ներկայացրել համայնքի դատարանի վճռի դեմ:

10. 2007 թվականի հունվարի 19-ին Քաղաքացիական վերաքննիչ դատարանը քննել է վերաքննիչ բողոքը և բավարարել դիմումատուի հայցն այն մասով, որը վերաբերում էր փոխհատուցման դիմաց պատասխանողների` բնակելի տարածության օգտագործման իրավունքը դադարեցնելուն: Միևնույն ժամանակ այն մերժել է պատասխանողների հակընդդեմ հայցը:

11. Այդ վճիռն օրինական ուժի մեջ է մտել հրապարակման պահից և կարող էր վճռաբեկության կարգով բողոքարկվել, այն օրինական ուժի մեջ մտնելու պահից վեցամսյա ժամկետում:

12. 2007 թվականի ապրիլի 24-ին պատասխանողներն այդ վճռի դեմ վճռաբեկ բողոք են ներկայացրել Վճռաբեկ դատարան` պնդելով, որ այն ընդունվել է նյութական իրավունքի խախտմամբ: Իրենց բողոքն ընդունելու համար որպես հիմք` պատասխանողները, համաձայն Քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի (ՔԴՕ) 231.2-րդ հոդվածի 1-ին մասի 1-ին և 3-րդ կետերի, նշել են, որ Վճռաբեկ դատարանի կողմից ընդունման ենթակա դատական ակտը կարող է էական նշանակություն ունենալ օրենքի միատեսակ կիրառության համար, և որ նյութական իրավունքի խախտումը կարող է առաջացնել ծանր հետևանքներ:

13. 2007 թվականի մայիսի 2-ին Վճռաբեկ դատարանը վերադարձրել է պատասխանողների բողոքը` ճանաչելով այն անընդունելի` անհիմն լինելու պատճառով: Ներկայացվել է հետևյալ պատճառաբանությունը.

«Վճռաբեկ դատարանի քաղաքացիական պալատը, ... քննելով (Քաղաքացիական վերաքննիչ դատարանի 2007 թվականի հունվարի 19-ի վճռի դեմ պատասխանողների կողմից ներկայացված բողոքն) ընդունելու հարցը, գտել է, որ այն պետք է վերադարձվի հետևյալ պատճառներով.

(ՔԴՕ-ի) 230-րդ հոդվածի 1-ին մասի 4.1-րդ կետի համաձայն` վճռաբեկ բողոքը պետք է ներառի (ՔԴՕ-ի) 231.2-րդ հոդվածի 1-ին մասով (պահանջվող) հիմքերից որևէ մեկը:

Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ վճռաբեկ բողոքում բացակայում են (ՔԴՕ-ի) 231.2-րդ հոդվածի 1-ին մասով (պահանջվող)` ընդունելիության հիմքերը: Մասնավորապես, Վճռաբեկ դատարանը համարում է, որ գործի փաստական հանգամանքներում հնարավոր դատական սխալի և դրա հետևանքների վերաբերյալ վճռաբեկ բողոքում բերված փաստարկներն անհիմն են:»:

14. Սույն որոշումն օրինական ուժի մեջ է մտել հրապարակման պահից և ենթակա չի եղել բողոքարկման:

15. 2007 թվականի հուլիսի 19-ին պատասխանողները Վերաքննիչ դատարանի 2007 թվականի հունվարի 19-ի վճռի դեմ մեկ այլ վճռաբեկ բողոք են ներկայացրել Վճռաբեկ դատարան` պնդելով, որ տեղի են ունեցել նյութական և դատավարական իրավունքի խախտումներ: Իրենց առաջին վճռաբեկ բողոքում ներկայացված հիմքերից բացի պատասխանողներն իրենց բողոքն ընդունելու համար որպես հիմք նշել են, որ վիճարկվող դատական ակտը հակասում է Վճռաբեկ դատարանի կողմից նախկինում ընդունված դատական ակտին:

16. 2007 թվականի օգոստոսի 2-ին Վճռաբեկ դատարանը որոշել է բողոքը վարույթ ընդունել` գտնելով, որ այն համապատասխանում է ՔԴՕ-ի 230-րդ հոդվածի և 231.2-րդ հոդվածի 1-ին մասի պահանջներին:

17. 2007 թվականի հոկտեմբերի 10-ին Վճռաբեկ դատարանը քննել է բողոքն ըստ էության և որոշել է բավարարել այն` բեկանելով Քաղաքացիական վերաքննիչ դատարանի 2007 թվականի հունվարի 19-ի վճիռը և օրինական ուժի մեջ թողնելով Շենգավիթ համայնքի ընդհանուր իրավասության առաջին ատյանի դատարանի 2006 թվականի սեպտեմբերի 14-ի վճիռը:

18. 2007 թվականի նոյեմբերի 15-ին տան 115.4 քմ մակերեսի և հողակտորի 387 քմ մակերեսի առնչությամբ պատասխանողների անունով սեփականության վկայական է տրվել:

II. ՀԱՄԱՊԱՏԱՍԽԱՆ ՆԵՐՊԵՏԱԿԱՆ ՕՐԵՆՍԴՐՈՒԹՅՈՒՆԸ

19. Ներպետական օրենսդրության համապատասխան դրույթներին համառոտ ծանոթանալու համար տե՛ս Ամիրխանյանն ընդդեմ Հայաստանի (Amirkhanyan v. Armenia), թիվ 22343/08, §§ 25-28, 2015 թվականի դեկտեմբերի 3:

ԻՐԱՎՈՒՆՔԸ

I. ԿՈՆՎԵՆՑԻԱՅԻ 6-ՐԴ ՀՈԴՎԱԾԻ 1-ԻՆ ԿԵՏԻ ԵՎ ԿՈՆՎԵՆՑԻԱՅԻ ԹԻՎ 1 ԱՐՁԱՆԱԳՐՈՒԹՅԱՆ 1-ԻՆ ՀՈԴՎԱԾԻ ԵՆԹԱԴՐՅԱԼ ԽԱԽՏՈՒՄԸ

20. Դիմումատուն բողոք է ներկայացրել առ այն, որ 2007 թվականի հունվարի 19-ի վճիռը բեկանելու որոշումը կայացվել է res judicata սկզբունքի խախտմամբ, և դրանով խախտվել է գույքից անարգել օգտվելու իր իրավունքը: Նա հիմնվել է Կոնվենցիայի 6-րդ հոդվածի 1-ին կետի և թիվ 1 Արձանագրության 1-ին հոդվածի վրա, որոնք այնքանով, որքանով վերաբերելի են, ունեն հետևյալ բովանդակությունը.

Կոնվենցիայի 6-րդ հոդվածի 1-ին կետ

«1. Յուրաքանչյուր ոք, երբ որոշվում են նրա քաղաքացիական իրավունքներն ու պարտականությունները ..., ունի օրենքի հիման վրա ստեղծված անկախ ու անաչառ դատարանի կողմից ողջամիտ ժամկետում արդարացի և հրապարակային դատաքննության իրավունք:»

Թիվ 1 Արձանագրության 1-ին հոդված

«Յուրաքանչյուր ֆիզիկական կամ իրավաբանական անձ ունի իր գույքից անարգել օգտվելու իրավունք: Ոչ ոքի չի կարելի զրկել իր գույքից` բացառությամբ ի շահ հանրության և այն պայմաններով, որոնք նախատեսված են օրենքով ու միջազգային իրավունքի ընդհանուր սկզբունքներով:

Նախորդ դրույթները, այնուամենայնիվ, չեն խոչընդոտում պետության` այնպիսի օրենքներ կիրառելու իրավունքին, որոնք նա անհրաժեշտ է համարում, ընդհանուր շահերին համապատասխան, սեփականության օգտագործման նկատմամբ վերահսկողություն իրականացնելու կամ հարկերի կամ մյուս գանձումների կամ տուգանքների վճարումն ապահովելու համար:»:

Ա. Ընդունելիությունը

21. Դատարանը նշում է, որ այս բողոքները Կոնվենցիայի 35-րդ հոդվածի 3-րդ կետի «ա» ենթակետի իմաստով ակնհայտ անհիմն չեն: Այն այնուհետև նշում է, որ դրանք անընդունելի չեն որևէ այլ հիմքով: Հետևաբար, դրանք պետք է համարվեն ընդունելի:

Բ. Ըստ էության քննությունը

22. Կառավարությունը պնդել է, որ վճիռները վերջնական լինելու սկզբունքի կամ դիմումատուի` իր գույքից անարգել օգտվելու իրավունքի որևէ խախտում տեղի չի ունեցել, քանի որ տվյալ ժամանակահատվածում օրենքով թույլատրվում էր սահմանված ժամկետում մեկից ավելի վճռաբեկ բողոք ներկայացնել: Հետևաբար, երկրորդ բողոքն ընդունելու և Վերաքննիչ դատարանի 2007 թվականի հունվարի 19-ի վճիռը բեկանելու մասին Վճռաբեկ դատարանի որոշումը որևէ տեսանկյունից ոչ իրավաչափ չէր:

23. Դիմումատուն պնդել է, որ տվյալ ժամանակահատվածում օրենքով, մասնավորապես` ՔԴՕ-ի 231.1-րդ հոդվածի 4-րդ մասով հստակ արգելվում էր նույն գործով վճռաբեկ բողոք ներկայացնել ավելի քան մեկ անգամ, եթե բողոքում առկա թերությունները վերացնելու համար Վճռաբեկ դատարանի կողմից որևէ ժամկետ չէր սահմանվել: Այսպիսով, պատասխանողների կողմից ներկայացված երկրորդ բողոքն ընդունելով և այնուհետև 2007 թվականի հունվարի 19-ի օրինական ուժի մեջ մտած վճիռը բեկանելով` Վճռաբեկ դատարանը խախտել է Կոնվենցիայի 6-րդ հոդվածի 1-ին կետով և թիվ 1 Արձանագրության 1-ին հոդվածով սահմանված երաշխիքները:

24. Դատարանը վերահաստատում է, որ Կոնվենցիայի 6-րդ հոդվածի 1-ին կետով երաշխավորված` իրավական որոշակիության սկզբունքով, inter alia, պահանջվում է, որ այն բոլոր դեպքերում, երբ դատարանները որևէ հարցի վերաբերյալ կայացնում են վերջնական դատական ակտ, այդ ակտը չպետք է կասկածի տակ դրվի (տե՛ս Բրումարեսկուն ընդդեմ Ռումինիայի [ՄՊ] [Brumarescu v. Romania [GC]], թիվ 28342/95, § 61, ՄԻԵԴ 1999-VII և Ռյաբիխն ընդդեմ Ռուսաստանի [Ryabykh v. Russia], թիվ 52854/99, § 52, ՄԻԵԴ 2003-IX): Այնուհետև այն կրկին նշում է, որ դատարանի վերջնական վճիռը, որով ճանաչվում է գույքի նկատմամբ սեփականության իրավունքը, կարող է համարվել «գույք» թիվ 1 Արձանագրության 1-ին հոդվածի իմաստով, և վերջնական դառնալուց ու այլևս բողոքարկման ենթակա չլինելուց հետո այդպիսի վճիռը բեկանելը միջամտություն կլինի վճռի շահառուի` այդ գույքից անարգել օգտվելու իրավունքի իրականացմանը (տե՛ս, վերը հիշատակված Բրումարեսկուի գործը, § 74 և Ռյաբիխի գործը, § 61):

25. Անդրադառնալով սույն գործի փաստական հանգամանքներին` Դատարանը նշում է, որ ընդդեմ Հայաստանի բերված մեկ այլ գործով այն արդեն քննել է կողմերի ներկայացրած համանման բողոքներ և փաստարկներ և գտել, որ տեղի է ունեցել Կոնվենցիայի 6-րդ հոդվածի 1-ին կետով և թիվ 1 Արձանագրության 1-ին հոդվածով սահմանված երաշխիքների խախտում (տե՛ս վերը հիշատակված Ամիրխանյանի գործը, §§ 34-40 և §§ 46-48): 2007 թվականի հունվարի 19-ի օրինական ուժի մեջ մտած վճիռը Վճռաբեկ դատարանը բեկանել է համանման հանգամանքներում, ինչի հետևանքով խախտվել է իրավական որոշակիության սկզբունքը: Ավելին, այդ վճռով հաստատվել է տան և հողակտորի նկատմամբ դիմումատուի սեփականության իրավունքը, ինչը չեղարկվել է բեկանման հետևանքով: ՈՒստի տեղի է ունեցել միջամտություն` իր գույքից անարգել օգտվելու դիմումատուի իրավունքին, ինչը չի եղել օրինական:

26. Այսպիսով, տեղի է ունեցել Կոնվենցիայի 6-րդ հոդվածի 1-ին կետի և թիվ 1 Արձանագրության 1-ին հոդվածի խախտում:

II. ԿՈՆՎԵՆՑԻԱՅԻ 41-ՐԴ ՀՈԴՎԱԾԻ ԿԻՐԱՌՈՒԹՅՈՒՆԸ

27. Կոնվենցիայի 41-րդ հոդվածով նախատեսվում է.

«Եթե Դատարանը գտնում է, որ տեղի է ունեցել Կոնվենցիայի կամ դրան կից Արձանագրությունների խախտում, իսկ համապատասխան Բարձր պայմանավորվող կողմի ներպետական իրավունքն ընձեռում է միայն մասնակի հատուցման հնարավորություն, ապա Դատարանը որոշում է, անհրաժեշտության դեպքում, տուժած կողմին արդարացի հատուցում տրամադրել:»:

Ա. Վնասը

28. Դիմումատուն նյութական վնասի համար պահանջել է 30,510 եվրո, որը տան և հողակտորի այն մասի շուկայական արժեքն է, որից նա զրկվել էր օրինական ուժի մեջ մտած վճռի բեկանման հետևանքով: Իր պահանջը հիմնավորելու նպատակով նա ներկայացրել է անշարժ գույքի գործակալության կողմից կատարված գնահատումը: Դիմումատուն նաև պահանջել է 3,000 եվրո` ոչ նյութական վնասի համար:

29. Կառավարությունը պնդել է, որ դիմումատուն տվյալ գույքի սեփականատեր եղել է իր մոր հետ համատեղ: ՈՒստի նա կարող էր նյութական վնասի հատուցում պահանջել միայն գույքի կեսի համար: Նրա` ոչ նյութական վնասի հատուցման պահանջը ենթակա է մերժման, քանի որ ենթադրյալ խախտման և այդ վնասի միջև որևէ պատճառահետևանքային կապ առկա չէ:

30. Դատարանը գտնում է, որ սույն գործով այն հայտնաբերել է Կոնվենցիայի 6-րդ հոդվածի 1-ին կետի և թիվ 1 Արձանագրության 1-ին հոդվածի խախտում, քանի որ դիմումատուի օգտին կայացված վերջնական վճիռը բեկանվել է իրավական որոշակիության սկզբունքի խախտմամբ, և բեկանման հետևանքով դիմումատուն զրկվել է իր գույքի մի մասից: Որպես կանոն, Կոնվենցիայի 41-րդ հոդվածի շրջանակներում նախապատվությունը տրվում է restitutio in integrum-ին (մինչև իրավունքի խախտումը եղած դրության վերականգնում), քանի որ ակնկալվում է, որ պատասխանող Պետությունը պետք է ձեռնարկի բոլոր հնարավոր միջոցները` խախտման հետևանքներն այնպես վերացնելու համար, որ հնարավորության սահմաններում վերականգնվի նախքան խախտումը եղած իրավիճակը (տե՛ս, ի թիվս այլ վճիռների, Պիերսակն ընդդեմ Բելգիայի [Piersack v. Belgium] (Հոդված 50), 1984 թվականի հոկտեմբերի 26-ի վճիռը, Շարք «Ա» թիվ 85, § 12): Այն դեպքում, երբ բեկանվում է գույքի նկատմամբ դիմումատուի սեփականության իրավունքը ճանաչելու վերաբերյալ վերջնական վճիռը, խնդրո առարկա գույքը դիմումատուին վերադարձնելը հնարավորինս կհանգեցնի այն իրավիճակին, որում դիմումատուն հայտնված կլիներ, եթե չլիներ թիվ 1 Արձանագրության 1-ին հոդվածի խախտում: Սակայն, որպես այլընտրանք, հնարավոր է նաև վճարել տվյալ պահի դրությամբ գույքի արժեքը` որպես նյութական վնասի հատուցում (տե՛ս Բրումարեսկուն ընդդեմ Ռումինիայի (արդարացի փոխհատուցում) [ՄՊ] [Brumarescu v. Romania (just satisfaction) [GC]], թիվ 28342/95, §§ 22-23, ՄԻԵԴ 2001-I):

31. Դատարանը նշում է, որ սույն գործում տվյալ գույքը վերադարձնելը կարող է անդրադառնալ երրորդ անձանց հակընդդեմ շահերի վրա (տե՛ս, ի հակադրություն, Գլադիշևան ընդդեմ Ռուսաստանի [Gladysheva v. Russia], թիվ 7097/10, § 106, 2011 թվականի դեկտեմբերի 6): Ավելին, դիմումատուն չի պահանջել նմանաբնույթ ռեստիտուցիա (տե՛ս, ի հակադրություն, Բրումարեսկուն [ՄՊ]` վերևում հիշատակված, § 10), այլ փոխարենը պահանջել է վճարել գույքի շուկայական արժեքը, ինչին կառավարությունը չի առարկել, և որը, ըստ նրա, կազմել է 30,510 եվրո: ՈՒստի Դատարանը հնարավոր է համարում սույն գործով դիմումատուին հատուցում հատկացնելը պատճառված նյութական վնասի դիմաց: Սակայն, ինչպես Կառավարության կողմից արդարացիորեն նշվել է, դիմումատուին սեփականության իրավունքով պատկանել է տվյալ գույքի միայն կեսը, իսկ մյուս կեսը պատկանել է նրա մորը, որը սույն գործով դիմումատու չի հանդիսանում: ՈՒստի, նյութական վնասի դիմաց պետք է տրամադրվի պահանջվող գումարի միայն կեսը: Կառավարությունը չի վիճարկել դիմումատուի ներկայացրած գնահատումը, իսկ Դատարանը դրա ճշգրտությունը կասկածի տակ դնելու որևէ պատճառ չունի: Հետևաբար, այն որոշում է դիմումատուին շնորհել 15,255 եվրո` որպես նյութական վնասի հատուցում: Դատարանը նաև որոշում է դիմումատուին հատկացնել 3,000 եվրո` որպես ոչ նյութական վնասի հատուցում:

Բ. Ծախսերը և ծախքերը

32. Դիմումատուն ծախսերի և ծախքերի հատուցման պահանջ չի ներկայացրել:

Գ. Չկատարման դեպքում հաշվարկվող տոկոսադրույքը

33. Դատարանը նպատակահարմար է համարում, որ չկատարման դեպքում հաշվարկվող տոկոսադրույքը պետք է հիմնված լինի Եվրոպական կենտրոնական բանկի սահմանած` փոխառության առավելագույն տոկոսադրույքի վրա, որին պետք է գումարվի երեք տոկոսային միավոր:

ԱՅՍ ՀԻՄՆԱՎՈՐՄԱՄԲ ԴԱՏԱՐԱՆԸ ՄԻԱՁԱՅՆ`

1. Հայտարարում է գանգատն ընդունելի:

2. Վճռում է, որ տեղի է ունեցել Կոնվենցիայի 6-րդ հոդվածի 1-ին կետի խախտում:

3. Վճռում է, որ տեղի է ունեցել Կոնվենցիային կից թիվ 1 Արձանագրության 1-ին հոդվածի խախտում:

4. Վճռում է, որ`

ա) պատասխանող Պետությունը, Կոնվենցիայի 44-րդ հոդվածի 2-րդ կետի համաձայն, վճիռը վերջնական դառնալու օրվանից երեք ամսվա ընթացքում պետք է դիմումատուին վճարի հետևյալ գումարները, որոնք պետք է փոխարկվեն պատասխանող Պետության արժույթի` վճարման օրվա դրությամբ գործող փոխարժեքով.

i) 15,255 եվրո (տասնհինգ հազար երկու հարյուր հիսունհինգ եվրո)` գումարած գանձման ենթակա ցանկացած հարկ` որպես նյութական վնասի հատուցում,

ii) 3,000 եվրո (երեք հազար եվրո)` գումարած գանձման ենթակա ցանկացած հարկ` որպես ոչ նյութական վնասի հատուցում,

բ) վերը նշված եռամսյա ժամկետի ավարտից հետո մինչև վճարման օրը պարզ տոկոսադրույք պետք է հաշվարկվի վերոնշյալ գումարների նկատմամբ` չկատարման ժամանակահատվածում Եվրոպական կենտրոնական բանկի սահմանած` փոխառության համար առավելագույն տոկոսադրույքի չափով` գումարած երեք տոկոսային միավոր:

5. Մերժում է դիմումատուի` արդարացի հատուցման պահանջի մնացած մասը:

Կատարված է անգլերենով և գրավոր ծանուցվել է 2016 թվականի ապրիլի 7-ին` համաձայն Դատարանի կանոնակարգի 77-րդ կանոնի 2-րդ և 3-րդ կետերի: